این آگهی را پاک نکنید

شیدا ملکی- روی آخرین دیوار این را نوشته بودند. شاید آدمی که درد دل‌هایش را روی دیوار می‌نویسد، درد‌هایش شبیه ما آدم‌هایی باشد که درد دل‌هایمان را به زبانی که فقط خودمان می‌فهمیم روی دیوارهای مجازی زندگی‌مان می‌نویسیم. دردهایمان را جوری می‌نویسیم که هیچ‌کس جز خودمان از آنها سر درنمی‌آورد. روزگاری بود که شبکه‌های اجتماعی رفیق‌مان بودند و هیچ محدودیت تعداد واژگانی هم نداشتند تا امروز که حتی هجا به هجا شمرده می‌شوند. مثل رسانه‌مان که شغلی است که نیازمان است و اتفاقا محدودیت واژه هم دارد. مثل رفقایمان که نیستند، نداریم... رفیق نداریم که رفیق سکوت را هم می‌فهمد... حالا اینجا که آدم‌های زیادی عبور می‌کنند فقط چند نفری سر تکان می‌دهند که سر تکان‌دادن‌شان همین لایکی است که روی عکس‌های صفحه‌های مجازی‌مان می‌گذارند. این دیوارهای شهر و زندگی‌مان را فقط بعضی آدم‌ها می‌بینند و فقط بعضی می‌فهمند و می‌خوانند مثل امشب که رفیقی دید و خواند و گفت شیدا نگاه کن دختر...شیدا دوست داری عکس بگیر.... و من با خودم فکر کردم چقدر خوب است کسی اسم آدم را صدا می‌کند، این‌طور باور می‌کنی زنده‌ای. واسه افتادن واسه رخ دادن به یک اتفاق خوب نیازمندیم... این آگهی را پاک نکنید.