طرح اتصال دو دریا (دریای عمان و دریای خزر) و «احیای دریاچه‌های کویر ایران» از طریق انتقال آب دریای عمان، یک طرح صددرصد داخلی است و توسط مهندسان ایرانی در داخل مطرح شده است. این طرح اول‌بار در سال 1345 توسط هومان فرزاد (1384-1292) به سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی ایران ارائه شد و سال‌ها بعد توسط یک گروه 130 تا 150 نفره از میان مهندسان و کارشناسان زبده کشور در همه ابعاد و جوانب آن پیگیری شد که نتایج زحمات و اندیشه‌های آنان بعدها در قالب 10 جلد کتاب قطور تحویل مقامات کشورمان گردید. بنابراین صداقت و تعهد علمی و تخصصی ایجاب می‌کند که برخی از خارجیان و به ویژه ایرانیان عزیز مقیم خارج که بعدها به این پروژه علاقه‌مند شده و طرح‌هایی مشابه را به مسوولان تراز از اول کشورمان ارائه کردند، دست‌کم در ظاهر و با رعایت عرف علمی و اخلاقی، یادی از طراح اولیه هم بکنند. اسناد تاریخی که پاک نمی‌شوند بنابراین توصیه می‌کنیم از هم‌اکنون که «نه به بار است و نه به دار»، طرح را مال خود نکنند که چشم‌ها و گوش‌های مورخان، محققان و گزارشگران باز است و آنها می‌دانند که طرح صاحب دارد! در طول آبراه تقریبا دو هزار کیلومتری که مطابق طرح اولیه 700 کیلومتر آن در شمال و 1300 کیلومتر آن در جنوب باید باشد، به علت وجود چند سلسله از ارتفاعات و همین‌طور به دلیل انتقال کشتی‌ها از قسمت پایین به بالا، ده‌ها سد و سیستم‌های بالا بردن کشتی و بالعکس شامل لاک‌ها و «بامرودها» ساخته خواهد شد. به این‌ترتیب مقدار آبی که برای پر کردن این سدها و لاک‌ها برای بالا رفتن کشتی‌های حمل کالا و نفت تا رسیدن به سطح بالایی کانال مصرف می‌شود پس از انجام کار باید به خارج از سدها و لاک‌ها برگردد. برگشت این مقدار آب که در چندین نوبت در روز تکرار می‌شود و تجمع و تمرکز آنها در مکان‌هایی از پیش تعیین شده و مشخص موجب تشکیل دریاچه‌هایی در اطراف (هر دو طرف) کانال خواهد شد که منافع هنگفتی را برای مردم ایران خواهد داشت. بهترین منابع غذایی دریایی از جمله انواع ماهی‌ها و میگوها می‌تواند در این دریاچه‌ها پرورش یابد که خود به تنهایی بازار کاری برای ده‌ها هزار جویای کار خواهد بود.گفتنی است در بخش شمالی (700 کیلومتر) این دریاچه‌ها با آب تزریق شده دریای خزر پر خواهد شد و در بخش جنوبی (1300 کیلومتر) با آب دریای عمان. براساس این گزارش ایجاد این دریاچه‌ها در درون خاک ایران این مزیت را نیز دارد که به آسانی می‌توان از صید قاچاق خاویار جلوگیری و همین‌طور از آلودگی آب و از انقراض نسل ماهیان خاویاری پیشگیری کرد. قاچاقچی مزبور که اساسا از درک چیزی به نام «منافع ملی» عاجز است احتمالا یک کیلو خاویار ایرانی را که خارجیان برای به دست آوردنش سر و دست می‌شکنند، به مبلغ 30 تا 50 دلار می‌فروشد درحالی که همین مقدار خاویار در رستوران‌های اروپا به مشتریان گشنه و تشنه به مبلغ سه هزار دلار فروخته می‌شود! آری سه هزار دلار و شاید هم بیشتر. گران‌فروشی نیست، قیمتش این است(!) برخی پژوهش‌ها می‌گوید، دریای خزر دوره‌های متناوب 70 ساله دارد یعنی در دوره‌ای آب دریای خزر بالا می‌رود (مقدارش متغیر است) و در 70 سال بعد پایین می‌آید. بنابراین وجود این دوره‌ها کارشناسان و دست‌اندرکاران امور آب و دریا و شیلات را بر آن خواهد داشت تا براساس این پدیده جبری و طبیعی، برنامه‌ریزی کنند درست شبیه آن پدیده‌ای که در تنگه هرمز روی می‌دهد. این تنگه استراتژیک هزاران سال است که شاهد حرکت آب دریا از دریای عمان به خلیج‌فارس است و بالعکس. (در این زمینه بعدها وقتی که به طرح دریافت انرژی از طریق جزر و مد دریا در تنگه هرمز اشاره کردیم، سخن خواهیم گفت ان‌شاء‌الله)
طرح اتصال دو دریا (دریای عمان و دریای خزر) و «احیای دریاچه‌های کویر ایران» از طریق انتقال آب دریای عمان، یک طرح صددرصد داخلی است و توسط مهندسان ایرانی در داخل مطرح شده است. این طرح اول‌بار در سال 1345 توسط هومان فرزاد (1384-1292) به سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی ایران ارائه شد و سال‌ها بعد توسط یک گروه 130 تا 150 نفره از میان مهندسان و کارشناسان زبده کشور در همه ابعاد و جوانب آن پیگیری شد که نتایج زحمات و اندیشه‌های آنان بعدها در قالب 10 جلد کتاب قطور تحویل مقامات کشورمان گردید. بنابراین صداقت و تعهد علمی و تخصصی ایجاب می‌کند که برخی از خارجیان و به ویژه ایرانیان عزیز مقیم خارج که بعدها به این پروژه علاقه‌مند شده و طرح‌هایی مشابه را به مسوولان تراز از اول کشورمان ارائه کردند، دست‌کم در ظاهر و با رعایت عرف علمی و اخلاقی، یادی از طراح اولیه هم بکنند. اسناد تاریخی که پاک نمی‌شوند بنابراین توصیه می‌کنیم از هم‌اکنون که «نه به بار است و نه به دار»، طرح را مال خود نکنند که چشم‌ها و گوش‌های مورخان، محققان و گزارشگران باز است و آنها می‌دانند که طرح صاحب دارد! در طول آبراه تقریبا دو هزار کیلومتری که مطابق طرح اولیه 700 کیلومتر آن در شمال و 1300 کیلومتر آن در جنوب باید باشد، به علت وجود چند سلسله از ارتفاعات و همین‌طور به دلیل انتقال کشتی‌ها از قسمت پایین به بالا، ده‌ها سد و سیستم‌های بالا بردن کشتی و بالعکس شامل لاک‌ها و «بامرودها» ساخته خواهد شد. به این‌ترتیب مقدار آبی که برای پر کردن این سدها و لاک‌ها برای بالا رفتن کشتی‌های حمل کالا و نفت تا رسیدن به سطح بالایی کانال مصرف می‌شود پس از انجام کار باید به خارج از سدها و لاک‌ها برگردد. برگشت این مقدار آب که در چندین نوبت در روز تکرار می‌شود و تجمع و تمرکز آنها در مکان‌هایی از پیش تعیین شده و مشخص موجب تشکیل دریاچه‌هایی در اطراف (هر دو طرف) کانال خواهد شد که منافع هنگفتی را برای مردم ایران خواهد داشت. بهترین منابع غذایی دریایی از جمله انواع ماهی‌ها و میگوها می‌تواند در این دریاچه‌ها پرورش یابد که خود به تنهایی بازار کاری برای ده‌ها هزار جویای کار خواهد بود.گفتنی است در بخش شمالی (700 کیلومتر) این دریاچه‌ها با آب تزریق شده دریای خزر پر خواهد شد و در بخش جنوبی (1300 کیلومتر) با آب دریای عمان. براساس این گزارش ایجاد این دریاچه‌ها در درون خاک ایران این مزیت را نیز دارد که به آسانی می‌توان از صید قاچاق خاویار جلوگیری و همین‌طور از آلودگی آب و از انقراض نسل ماهیان خاویاری پیشگیری کرد. قاچاقچی مزبور که اساسا از درک چیزی به نام «منافع ملی» عاجز است احتمالا یک کیلو خاویار ایرانی را که خارجیان برای به دست آوردنش سر و دست می‌شکنند، به مبلغ 30 تا 50 دلار می‌فروشد درحالی که همین مقدار خاویار در رستوران‌های اروپا به مشتریان گشنه و تشنه به مبلغ سه هزار دلار فروخته می‌شود! آری سه هزار دلار و شاید هم بیشتر. گران‌فروشی نیست، قیمتش این است(!) برخی پژوهش‌ها می‌گوید، دریای خزر دوره‌های متناوب 70 ساله دارد یعنی در دوره‌ای آب دریای خزر بالا می‌رود (مقدارش متغیر است) و در 70 سال بعد پایین می‌آید. بنابراین وجود این دوره‌ها کارشناسان و دست‌اندرکاران امور آب و دریا و شیلات را بر آن خواهد داشت تا براساس این پدیده جبری و طبیعی، برنامه‌ریزی کنند درست شبیه آن پدیده‌ای که در تنگه هرمز روی می‌دهد. این تنگه استراتژیک هزاران سال است که شاهد حرکت آب دریا از دریای عمان به خلیج‌فارس است و بالعکس. (در این زمینه بعدها وقتی که به طرح دریافت انرژی از طریق جزر و مد دریا در تنگه هرمز اشاره کردیم، سخن خواهیم گفت ان‌شاء‌الله)