زنگ خطر به صدا درآمد
کشته شدن ستایش، کودک شش ساله مهاجر در شهرستان ورامین عمقی از درد و رنج را برای مردم ایران به همراه آورد. کودکی که باید فرصت می‌داشت با طی شیرین‌ترین روزهای زندگی خود فردی توانمند برای جامعه شود. ستایش زمانی که آماده می‌شد برای طی دوران تحصیل و کسب دانش در کنار همسالان دنیایی از تازگی و حضور اجتماعی را برای آینده رقم بزند در گرداب دشوارترین و سخت‌ترین تجربه زندگی که انتظارش را نمی‌کشید، قرار گرفت. آزار جنسی و مرگ ستایش حاصل خشونت جامعه به کودکی، به زنانگی و به انسانیت است. ستایش نماد کودکی است که حقوقش به دلیل ترویج خشونت اجتماعی و ساختاری پایمال‌شده و رنج زندگی کوتاهش تجربه همزیستی اجتماعی را با خشونت برایش همیشگی کرد. مرگ ستایش صدای زنگ خطری است برای جامعه‌ای که نتوانسته بستری سالم برای رشد کودکان و نوجوانان در صحنه آموزش و پرورش ایجاد کند تا آنها مهارت زندگی جمعی و اجتماعی را بیاموزند. خاطره کودکی ستایش و ستایش‌ها در اذهان جامعه ایران جدا از تجربه بیجه‌ها و..... نیست. مردم ایران بار دیگر از خود سوال می‌کنند چه پدیده‌ای منجر به رواج خشونت در جامعه شده که موجب می‌شود کودکان و نوجوانان در نخستین سال‌های زندگی خود خطرناک‌ترین و جدی‌ترین مساله یعنی تعرض به حقوق انسانی و زندگی را در برنامه عمل خود قرار دهند؟ اینکه هم قربانی این واقعه تلخ و هم متهم دوران کودکی و نوجوانی خود را تجربه می‌کردند، نشان می‌دهد بررسی نقش عوامل موثر در این اتفاق، نه‌تنها امری ضروری، بلکه نیازی فوری است. چرا خشونت چنین در جامعه رواج دارد؟ چرا کودکان و نوجوانان در نظام آموزشی فرصت توسعه مهارت‌های لازم برای زندگی اجتماعی را ندارند؟ چرا در جامعه حقوق کودک این چنین نادیده گرفته می‌شود؟ یقینا در این عرصه آموزش و پرورش و نهادهای تربیتی اصلی‌ترین مرجع پاسخگویی هستند. آنها باید به روشنی عملکرد خود را در آموزش کودکان و نوجوانان بررسی کنند. آموزش آنها چه روشی را ترویج کرده است که وقایعی از این دست فارغ از تعلقات بومی و منطقه‌ای در اقصا نقاط کشور قابل مشاهده است؟ پیرامون ما چه اتفاقی افتاده است که زنان و کودکان، همچنان قربانیان اصلی خشونت هستند؟ ستایش گذشته از آنکه ملیت افعانستانی دارد، فرزند این سرزمین نیز هست، در این سرزمین زندگی را آغاز کرده و بالیده، انسان‌ها فارغ از ملیت در مقام انسانی و حقوق شهروندی برابرند، خصوصا کودکان که علاوه بر کرامت ذاتی خود، امید سرزمین‌هایی هستند که در آن رشد می‌کنند و آینده را رقم می‌زنند. زندگی ناکام ستایش محصول دو عامل اصلی است؛ نخست ناتوانی نظام اجتماعی در آموزش کودکان و نوجوانان و رشد خشونت در میان آنها و دوم کم‌توجهی به حقوق انسانی کودکان. از این‌رو شبکه یاری کودکان کار ضمن محکوم کردن این اتفاق دردناک و عرض تسلیت و ابراز همدردی به خانواده ستایش خواهان آن است که مسوولان آموزش‌وپرورش در برنامه رسمی آموزشی بازنگری و مسوولان قضایی با اتکا به روش‌ها و دیدگاه‌های نوین بازپروری و تغییر رفتار مجرم به موضوع رسیدگی کنند.
کشته شدن ستایش، کودک شش ساله مهاجر در شهرستان ورامین عمقی از درد و رنج را برای مردم ایران به همراه آورد. کودکی که باید فرصت می‌داشت با طی شیرین‌ترین روزهای زندگی خود فردی توانمند برای جامعه شود. ستایش زمانی که آماده می‌شد برای طی دوران تحصیل و کسب دانش در کنار همسالان دنیایی از تازگی و حضور اجتماعی را برای آینده رقم بزند در گرداب دشوارترین و سخت‌ترین تجربه زندگی که انتظارش را نمی‌کشید، قرار گرفت. آزار جنسی و مرگ ستایش حاصل خشونت جامعه به کودکی، به زنانگی و به انسانیت است. ستایش نماد کودکی است که حقوقش به دلیل ترویج خشونت اجتماعی و ساختاری پایمال‌شده و رنج زندگی کوتاهش تجربه همزیستی اجتماعی را با خشونت برایش همیشگی کرد. مرگ ستایش صدای زنگ خطری است برای جامعه‌ای که نتوانسته بستری سالم برای رشد کودکان و نوجوانان در صحنه آموزش و پرورش ایجاد کند تا آنها مهارت زندگی جمعی و اجتماعی را بیاموزند. خاطره کودکی ستایش و ستایش‌ها در اذهان جامعه ایران جدا از تجربه بیجه‌ها و..... نیست. مردم ایران بار دیگر از خود سوال می‌کنند چه پدیده‌ای منجر به رواج خشونت در جامعه شده که موجب می‌شود کودکان و نوجوانان در نخستین سال‌های زندگی خود خطرناک‌ترین و جدی‌ترین مساله یعنی تعرض به حقوق انسانی و زندگی را در برنامه عمل خود قرار دهند؟ اینکه هم قربانی این واقعه تلخ و هم متهم دوران کودکی و نوجوانی خود را تجربه می‌کردند، نشان می‌دهد بررسی نقش عوامل موثر در این اتفاق، نه‌تنها امری ضروری، بلکه نیازی فوری است. چرا خشونت چنین در جامعه رواج دارد؟ چرا کودکان و نوجوانان در نظام آموزشی فرصت توسعه مهارت‌های لازم برای زندگی اجتماعی را ندارند؟ چرا در جامعه حقوق کودک این چنین نادیده گرفته می‌شود؟ یقینا در این عرصه آموزش و پرورش و نهادهای تربیتی اصلی‌ترین مرجع پاسخگویی هستند. آنها باید به روشنی عملکرد خود را در آموزش کودکان و نوجوانان بررسی کنند. آموزش آنها چه روشی را ترویج کرده است که وقایعی از این دست فارغ از تعلقات بومی و منطقه‌ای در اقصا نقاط کشور قابل مشاهده است؟ پیرامون ما چه اتفاقی افتاده است که زنان و کودکان، همچنان قربانیان اصلی خشونت هستند؟ ستایش گذشته از آنکه ملیت افعانستانی دارد، فرزند این سرزمین نیز هست، در این سرزمین زندگی را آغاز کرده و بالیده، انسان‌ها فارغ از ملیت در مقام انسانی و حقوق شهروندی برابرند، خصوصا کودکان که علاوه بر کرامت ذاتی خود، امید سرزمین‌هایی هستند که در آن رشد می‌کنند و آینده را رقم می‌زنند. زندگی ناکام ستایش محصول دو عامل اصلی است؛ نخست ناتوانی نظام اجتماعی در آموزش کودکان و نوجوانان و رشد خشونت در میان آنها و دوم کم‌توجهی به حقوق انسانی کودکان. از این‌رو شبکه یاری کودکان کار ضمن محکوم کردن این اتفاق دردناک و عرض تسلیت و ابراز همدردی به خانواده ستایش خواهان آن است که مسوولان آموزش‌وپرورش در برنامه رسمی آموزشی بازنگری و مسوولان قضایی با اتکا به روش‌ها و دیدگاه‌های نوین بازپروری و تغییر رفتار مجرم به موضوع رسیدگی کنند.