فاطمه بیک‌پور- حدود یک هفته از سیل خوزستان در شهرها و روستاهای دزفول و شوشتر گذشته است. پس از یک هفته شهروندان این مناطق عنوان می‌کنند نه‌تنها اقدام خاصی جهت رسیدگی به مردم آسیب‌دیده و خسارت‌دیده انجام نشده است بلکه آب تا منطقه شعیبیه در شوشتر هم رسیده و به خانه‌های مردم رفته است. اینها به‌جز خسارت‌های بالایی است که به کشاورزان و نیشکرکاران این مناطق وارد شده است. حجم سطح آب روی زمین در شهر دزفول و روستاهای این منطقه پایین آمده است اما کسی به وضعیت اسکان آنها رسیدگی نمی‌کند. زندگی تعداد زیادی از روستانشینان از بین رفته و این شهروندان خوزستان هستند که چه در گردوغبار مسدودکننده تنفس و چه در سیلاب خانمان‌برانداز باید قربانی بی‌توجهی، کوتاهی و ناکارآمدی مدیریت بحران شوند. دهیار یکی از روستاهای در محاصره سیل در شوشتر عنوان کرده: «به 250 فرد آسیب‌دیده در این منطقه فقط 36 کنسرو دادند. آب شرب نداریم. همه چیزمان را از دست داده‌ایم.» به گفته اهالی محل همچنان سیلاب و آثار آن در منطقه شعیبیه شوشتر ادامه دارد. یکی از شهروندان شوشتر در گفت‌وگو با «جهان‌صنعت» تاکید می‌کند که اجازه کمک‌رسانی به مردم محلی برای امداد داده نشده است. «دیدن کشاورزان خسارت‌دیده که همه اموال و زمین‌هایشان زیر آب رفته، بسیار دردناک است.» کشاورزانی که تا پیش از این باید نظاره‌گر خشک شدن مزارع و نخل‌های خرمایشان بابت خشکسالی و نبود آب می‌شدند حالا باید نظاره‌گر زیر آب رفتن مزارع خود در مسیر سیل باشند و کلی خسارت که به زمین‌ها و محصولات‌شان وارد شده و عملا روزی یک سال‌شان از بین رفته است. یکی از شهروندان دزفول درخصوص وضعیت شهر یک هفته پس از سیلاب و اتفاقی که برای خودش رخ داده به «جهان‌صنعت» عنوان می‌کند: «حجم آب در سطح شهر پایین آمده است اما مشکلات زیادی در شهر وجود دارد. وی صاحب بزرگ‌ترین رستوران ساحلی دزفول بوده است. به گفته وی، قرار بوده هزار مترمکعب از آب سد دز را باز کرده و در شهر رها کنند اما آنقدر حجم آب بالا بوده که شاید چیزی حدود هشت هزار مترمکعب آب را باز کردند و این یعنی از بین رفتن هرچه که سد راه گذر آب بوده است. «اینها می‌دانستند که ممکن است چنین سیلابی رخ دهد چون برای مدارس این پیش‌بینی را کرده و از یک هفته قبل آنها را تعطیل کرده بودند اما در دقیقه 90 ساعت 5 صبح بدون اطلاع و هماهنگی با کسانی که اموال‌شان در مسیر آب قرار داشته، حجم زیادی از آب سد را باز کردند و همه چیز را آب برد. اینها را این شهروند می‌گوید و تاکید می‌کند: «کل رستوران من با سرمایه یک میلیارد تومانی‌ام را آب برد.» او معتقد است آنها می‌توانستند از همان یک هفته قبل آب را کم‌کم از سد خروج دهند نه در لحظه آخر با آن وضعیت و حجم بالا. زمانی که من رسیدم به رستوران آب تا داخل خانه‌های مردم هم رفته بود.» او می‌گوید: به دادگاه و «تامین دلیل» شکایت کرده‌ام و کارشناسان دادگستری برآورد خسارت کرده‌اند، برایم. وزیر نیرو در بازدید از مناطق سیل‌زده دزفول، شهردار و فرماندار همه و همه وضعیت را مشاهده و فقط اظهار تاسف کرده‌اند. اظهار تاسف به چه کار من می‌آید؟ من از هیچ چیز ترسی ندارم و پیگیری حقوق از دست رفته‌ام را انجام خواهم داد. یک میلیارد و خرده‌ای تومان خسارت، تمام زندگی‌ام را از دست داده‌ام. هنوز هیچ ارگانی نپذیرفته خسارت مرا پرداخت کند. وی درخصوص وضعیت روستاییان دزفول که تعداد بسیار زیادی از این روستاها تخریب و مردم زیادی آواره شده‌اند، عنوان می‌کند: زمین‌های کشاورزی و احشام آنها از بین رفت و هنوز مشخص نیست قرار است چه ارگان یا نهادی به آنها خسارت بپردازد. هیچ‌کس این قصور را گردن نمی‌گیرد و همه فقط بازدید کرده‌اند. او تاکید می‌کند هیچ اسکانی داده نشده‌اند و چیزی با عنوان قرارگاه جهت اسکان ساکنان روستاهای تخلیه‌شده و از بین رفته وجود ندارد. می‌گوید: عمده مردم این روستاها یا در خانه اقوام‌شان ساکن شده‌اند یا در خیابان‌ها می‌مانند. با ناراحتی و خشم زیاد می‌گوید: هیچ‌کس از نهادهای دولتی با ما همدردی نمی‌کند. یک هفته از سیل گذشته و کسی حاضر نیست به این تعداد افراد صدمه‌دیده و خسارت‌دیده کمک کند. از زمین‌های کشاورزی نابودشده بازدید کرده‌اند، می‌دانند دام و احشام زیادی از بین رفته است با این حال می‌آیند می‌گویند: «امیدتان به خدا باشد!» خب یعنی چه؟ شما چه می‌کنید پس؟ وقتی کوتاهی کرده‌اید. وقتی دیر اقدام کرده‌اید در جلوگیری از سیلاب و باز کردن آب سد، چرا کوتاهی خود را نمی‌پذیرید؟ حداقل به ما بگویند ظرف یک تا دو سال آینده خسارت شما را پرداخت خواهیم کرد. وعده‌ای به ما بدهند اما هیچ امیدی به ما نمی‌دهند.» مردم دیگری نیز هستند که حاضر به گفت‌وگو با «جهان‌صنعت» نشدند و ترس از آن دارند که هنگام دریافت خسارت نتوانند خسارت موردنظر خود را دریافت کنند و از وضعیتی که دچار آن هستند و مشکلاتی که این روزها دارند، صحبت نکردند. به نظر می‌رسید پس از سیل‌های سال گذشته در مازندران، ایلام، تهران و مشکلات عدیده و بزرگی که پیش آمد، این بار مدیریت بحران در خوزستان بابرنامه‌تر و بهتر عمل کند. برنامه‌ریزی این نیست که آنقدر بارش باران از سطح پیش‌بینی‌های سازمان هواشناسی بیشتر شود که لحظه آخر تصمیم بگیرند خروجی‌های سد دز را باز کنند و آب، تعداد زیادی از روستاها را به زیر خود ببرد و سطح شهر را فراگیرد. مدیریت بحران این نیست که کارشناس هواشناسی سمیا شوآف‌گونه شب نخست سیل در خوزستان از آنتن شبکه یک به مردم بگوید: «اطلاع‌رسانی به موقع صداوسیما و سازمان هواشناسی و مدیریت بحران باعث شد سیل، خسارت کمتری برجای بگذارد.» هفت کشته و میلیاردها تومان خسارت به دام‌ها و زمین‌های کشاورزی این استان و ایلام، لرستان، کرمانشاه و همدان واقعا خسارت کمی است؟ دقیقا اطلاع‌رسانی و خسارت کم برای تبلیغات سیما چه مفهومی دارد؟ مدیریت نادرست و عدم پیش‌بینی صحیح و آگاهی مردم و امداد به موقع باعث شده از خشکسالی تا 180 درجه نقطه مقابلش یعنی سیل، هر اتفاقی رخ دهد، این مردم خوزستان باشند که قربانی آن شوند. حالا مردم مانده‌اند و آب گل‌آلود روان در سطح شهر که نظاره‌گر زندگی از‌دست‌رفته‌شان هستند.
فاطمه بیک‌پور- حدود یک هفته از سیل خوزستان در شهرها و روستاهای دزفول و شوشتر گذشته است. پس از یک هفته شهروندان این مناطق عنوان می‌کنند نه‌تنها اقدام خاصی جهت رسیدگی به مردم آسیب‌دیده و خسارت‌دیده انجام نشده است بلکه آب تا منطقه شعیبیه در شوشتر هم رسیده و به خانه‌های مردم رفته است. اینها به‌جز خسارت‌های بالایی است که به کشاورزان و نیشکرکاران این مناطق وارد شده است. حجم سطح آب روی زمین در شهر دزفول و روستاهای این منطقه پایین آمده است اما کسی به وضعیت اسکان آنها رسیدگی نمی‌کند. زندگی تعداد زیادی از روستانشینان از بین رفته و این شهروندان خوزستان هستند که چه در گردوغبار مسدودکننده تنفس و چه در سیلاب خانمان‌برانداز باید قربانی بی‌توجهی، کوتاهی و ناکارآمدی مدیریت بحران شوند. دهیار یکی از روستاهای در محاصره سیل در شوشتر عنوان کرده: «به 250 فرد آسیب‌دیده در این منطقه فقط 36 کنسرو دادند. آب شرب نداریم. همه چیزمان را از دست داده‌ایم.» به گفته اهالی محل همچنان سیلاب و آثار آن در منطقه شعیبیه شوشتر ادامه دارد. یکی از شهروندان شوشتر در گفت‌وگو با «جهان‌صنعت» تاکید می‌کند که اجازه کمک‌رسانی به مردم محلی برای امداد داده نشده است. «دیدن کشاورزان خسارت‌دیده که همه اموال و زمین‌هایشان زیر آب رفته، بسیار دردناک است.» کشاورزانی که تا پیش از این باید نظاره‌گر خشک شدن مزارع و نخل‌های خرمایشان بابت خشکسالی و نبود آب می‌شدند حالا باید نظاره‌گر زیر آب رفتن مزارع خود در مسیر سیل باشند و کلی خسارت که به زمین‌ها و محصولات‌شان وارد شده و عملا روزی یک سال‌شان از بین رفته است. یکی از شهروندان دزفول درخصوص وضعیت شهر یک هفته پس از سیلاب و اتفاقی که برای خودش رخ داده به «جهان‌صنعت» عنوان می‌کند: «حجم آب در سطح شهر پایین آمده است اما مشکلات زیادی در شهر وجود دارد. وی صاحب بزرگ‌ترین رستوران ساحلی دزفول بوده است. به گفته وی، قرار بوده هزار مترمکعب از آب سد دز را باز کرده و در شهر رها کنند اما آنقدر حجم آب بالا بوده که شاید چیزی حدود هشت هزار مترمکعب آب را باز کردند و این یعنی از بین رفتن هرچه که سد راه گذر آب بوده است. «اینها می‌دانستند که ممکن است چنین سیلابی رخ دهد چون برای مدارس این پیش‌بینی را کرده و از یک هفته قبل آنها را تعطیل کرده بودند اما در دقیقه 90 ساعت 5 صبح بدون اطلاع و هماهنگی با کسانی که اموال‌شان در مسیر آب قرار داشته، حجم زیادی از آب سد را باز کردند و همه چیز را آب برد. اینها را این شهروند می‌گوید و تاکید می‌کند: «کل رستوران من با سرمایه یک میلیارد تومانی‌ام را آب برد.» او معتقد است آنها می‌توانستند از همان یک هفته قبل آب را کم‌کم از سد خروج دهند نه در لحظه آخر با آن وضعیت و حجم بالا. زمانی که من رسیدم به رستوران آب تا داخل خانه‌های مردم هم رفته بود.» او می‌گوید: به دادگاه و «تامین دلیل» شکایت کرده‌ام و کارشناسان دادگستری برآورد خسارت کرده‌اند، برایم. وزیر نیرو در بازدید از مناطق سیل‌زده دزفول، شهردار و فرماندار همه و همه وضعیت را مشاهده و فقط اظهار تاسف کرده‌اند. اظهار تاسف به چه کار من می‌آید؟ من از هیچ چیز ترسی ندارم و پیگیری حقوق از دست رفته‌ام را انجام خواهم داد. یک میلیارد و خرده‌ای تومان خسارت، تمام زندگی‌ام را از دست داده‌ام. هنوز هیچ ارگانی نپذیرفته خسارت مرا پرداخت کند. وی درخصوص وضعیت روستاییان دزفول که تعداد بسیار زیادی از این روستاها تخریب و مردم زیادی آواره شده‌اند، عنوان می‌کند: زمین‌های کشاورزی و احشام آنها از بین رفت و هنوز مشخص نیست قرار است چه ارگان یا نهادی به آنها خسارت بپردازد. هیچ‌کس این قصور را گردن نمی‌گیرد و همه فقط بازدید کرده‌اند. او تاکید می‌کند هیچ اسکانی داده نشده‌اند و چیزی با عنوان قرارگاه جهت اسکان ساکنان روستاهای تخلیه‌شده و از بین رفته وجود ندارد. می‌گوید: عمده مردم این روستاها یا در خانه اقوام‌شان ساکن شده‌اند یا در خیابان‌ها می‌مانند. با ناراحتی و خشم زیاد می‌گوید: هیچ‌کس از نهادهای دولتی با ما همدردی نمی‌کند. یک هفته از سیل گذشته و کسی حاضر نیست به این تعداد افراد صدمه‌دیده و خسارت‌دیده کمک کند. از زمین‌های کشاورزی نابودشده بازدید کرده‌اند، می‌دانند دام و احشام زیادی از بین رفته است با این حال می‌آیند می‌گویند: «امیدتان به خدا باشد!» خب یعنی چه؟ شما چه می‌کنید پس؟ وقتی کوتاهی کرده‌اید. وقتی دیر اقدام کرده‌اید در جلوگیری از سیلاب و باز کردن آب سد، چرا کوتاهی خود را نمی‌پذیرید؟ حداقل به ما بگویند ظرف یک تا دو سال آینده خسارت شما را پرداخت خواهیم کرد. وعده‌ای به ما بدهند اما هیچ امیدی به ما نمی‌دهند.» مردم دیگری نیز هستند که حاضر به گفت‌وگو با «جهان‌صنعت» نشدند و ترس از آن دارند که هنگام دریافت خسارت نتوانند خسارت موردنظر خود را دریافت کنند و از وضعیتی که دچار آن هستند و مشکلاتی که این روزها دارند، صحبت نکردند. به نظر می‌رسید پس از سیل‌های سال گذشته در مازندران، ایلام، تهران و مشکلات عدیده و بزرگی که پیش آمد، این بار مدیریت بحران در خوزستان بابرنامه‌تر و بهتر عمل کند. برنامه‌ریزی این نیست که آنقدر بارش باران از سطح پیش‌بینی‌های سازمان هواشناسی بیشتر شود که لحظه آخر تصمیم بگیرند خروجی‌های سد دز را باز کنند و آب، تعداد زیادی از روستاها را به زیر خود ببرد و سطح شهر را فراگیرد. مدیریت بحران این نیست که کارشناس هواشناسی سمیا شوآف‌گونه شب نخست سیل در خوزستان از آنتن شبکه یک به مردم بگوید: «اطلاع‌رسانی به موقع صداوسیما و سازمان هواشناسی و مدیریت بحران باعث شد سیل، خسارت کمتری برجای بگذارد.» هفت کشته و میلیاردها تومان خسارت به دام‌ها و زمین‌های کشاورزی این استان و ایلام، لرستان، کرمانشاه و همدان واقعا خسارت کمی است؟ دقیقا اطلاع‌رسانی و خسارت کم برای تبلیغات سیما چه مفهومی دارد؟ مدیریت نادرست و عدم پیش‌بینی صحیح و آگاهی مردم و امداد به موقع باعث شده از خشکسالی تا 180 درجه نقطه مقابلش یعنی سیل، هر اتفاقی رخ دهد، این مردم خوزستان باشند که قربانی آن شوند. حالا مردم مانده‌اند و آب گل‌آلود روان در سطح شهر که نظاره‌گر زندگی از‌دست‌رفته‌شان هستند.