حمایت از مادران ایدزی

شیدا ملکی- ایدز نه‌تنها بیماری جسم است بلکه دردی است که اگر دستی مهربان دست‌های بیمار را نگیرد روح بیمار را تحلیل می‌برد. ایدز گاهی حاصل یک بی‌احتیاطی است که زندگی فرد را به گونه‌ای باور‌نکردنی دستخوش تغییر می‌کند. بیشتر که دقت می‌کنی ایدز حاصل عدم آگاهی است. اگر فرد ناقل ویروس ایدز از راه‌های پیشگیری از انتقال ویروس ایدز آگاه باشد، نه‌تنها تعداد افراد مبتلا به بیماری به شدت کاهش پیدا می‌کند بلکه فرد مبتلا به ویروس ایدز می‌تواند سال‌های طولانی به زندگی ادامه دهد و نه‌تنها دیگر افرادی که با وی در ارتباط هستند را مبتلا نکند، بلکه مثل همه انسان‌های دیگر به زندگی عادی ادامه دهد و رفتارهای پرخطر خود را کنترل کند. دردها و رنج‌های بیماری ایدز را اما بیشتر می‌توان در چشمان کودکانی دید که ناخواسته و بدون هیچ رفتار پرخطری، حاصل یک رابطه جنسی کنترل‌نشده هستند و با بیماری ایدز چشمان‌شان را به دنیا باز می‌کنند. این کودکان هیچ تعریفی از دنیای بیماری خود ندارند و آنچه زندگی را برایشان دشوارتر می‌کند، نگاه‌های ترحم‌آمیزی است که این فرشته‌های کوچک حتی دلیل آنها را هم نمی‌دانند. وقتی آماده می‌شوند برای قدم گذاشتن به کلاس اول مدرسه، اولین تجربه زندگی اجتماعی‌شان است که درد‌هایشان را عمیق‌تر و بیشتر می‌کند. این کودکان اما مثل همه کودکان دیگر حق زندگی کردن، خندیدن و درس خواندن دارند. به گزارش «جهان صنعت» انجمن حمایت و یاری آسیب‌دیدگان اجتماعی به مناسبت 18 اردیبهشت مصادف با روز هفتم می اقدام به برگزاری گردهمایی در پارک لاله کرد. هوای ابری و بارانی بهار اما در لحظه‌های اول این گردهمایی هیچ تاثیری ندارد و حتی خانواده‌هایی که برای تفریح به پارک لاله آمده‌اند و از مناسبت این روز مهم بی‌خبر هستند، توجه‌شان به روبان‌های قرمز و بادکنک قرمزی که نمادی از مبارزه با ویروس ایدز هستند، جلب می‌شود. خانواده‌های مبتلا به ویروس ایدز و مادرانی که آخرین یادگاری‌شان از زندگی مشترک بعد از مرگ همسرشان بر اثر بیماری ایدز، کودک معصوم و مبتلایی است که حالا حتی برای ثبت نام در مدرسه هم باید چالش‌های بسیاری را از سر بگذراند؛ دختربچه و پسربچه‌هایی که شور زندگی را در بادکنک‌های قرمز و خیس شدن زیر باران بهاری حس می‌کنند. والدینی که ناقل ایدز هستند در ابتدای این نشست خسرو منصوریان، موسس انجمن حمایت و یاری آسیب‌دیدگان اجتماعی با اشاره به اینکه اَنگ‌های اجتماعی خطرات جبران‌ناپذیری به دنبال دارد، می‌گوید: در روز جهانى یتیمان ایدز می‌توانیم پناهى باشیم براى کودکانی که به علت مشکلات اجتماعی مانند نیلوفرهاى معصومى که زیستن در مرداب را تجربه کرده‌اند. این در حالی است که هر ساله از سوی دستگاه‌های اجرایی دولتی آمار مبتلایان به ایدز در کشور منتشر می‌شود. همچنین طبق آمارهای رسمی در ایران 91 درصد از مبتلایان را آقایان 25 تا 35 سال تشکیل می‌دهند. به گفته منصوریان، نکته‌ای را که باید با دقت بررسی کرد، این است که از این 91 درصد از آقایان چند درصد دارای رفتار پرخطر جنسی هستند. مساله مهم و اساسی این است که طی سال‌های گذشته با روند روش انتقال ویروس ایدز مواجه شده‌ایم، به این معنی که روش انتقال از نوع استفاده از سرنگ‌های آلوده در جامعه افراد معتاد تبدیل شده است به انتقال از راه روش‌های غیرایمن روابط جنسی. وی در ادامه تاکید می‌کند که دستاورد این روابط جنسی حاملگی بانوان است، حال چه بر سر این نوزادان می‌آید؟ فرزندان و بانوانی که با این 91 درصد آقایان مبتلا به ایدز در کشور در ارتباط هستند در کجای آمارها قرار دارند و آیا آمارها درست است؟ مادرانی که به بیماری ایدز مبتلا هستند و احتمال ابتلای فرزندان‌شان نیز به این بیماری زیاد است، می‌توانند با مراجعه به انجمن حمایت و یاری آسیب‌دیدگان اجتماعی از حمایت‌های این انجمن بهره‌مند شوند. به گفته وی، در این انجمن به مادران مبتلا آموزش‌های لازم داده می‌شود چراکه بسیاری از معضلات در این زمینه به علت عدم آگاهی اتفاق می‌افتد. همچنین در این انجمن سعی می‌شود به مادران مبتلا به بیماری ایدز با نگاهی مثبت نگریسته شود. به این علت از این مادران با عنوان مادران حامی سلامت یاد می‌شود. مادران حامی سلامت و کودکان‌شان در ادامه این برنامه چهار نفر از مادران مبتلا به ایدز گپ و گفتی صمیمانه با حاضران داشتند و از خاطرات تلخ و شیرین خود سخن گفتند. یکی از این مادران که از ابتدا لبخندی زیبا بر لب داشت، با خواندن این جمله که «ناخوشی دلیلی برای غمگین بودن نیست و راز شاد زیستن، در اکنون بودن است» تشویق پیاپی حاضران را از آن خود می‌کند. یکی از مادرانی که از دردها و مشکلات حمایت از سه نوه مبتلا به ایدز خود می‌گوید، شاید عجیب ترین فردی است که در این گردهمایی حضور دارد. سوال اینجاست که چرا سه کودک با فاصله سنی کم، از والدینی که مبتلا به ایدز هستند، متولد می‌شوند و چرا والدینی که امروز در این دنیا نیستند، اقدامی برای جلوگیری از این اتفاق نکرده‌اند؟ روز جهانی یتیمان ایدز در دنیا شناخته شده است، در این روز همه دولت‌ها و جامعه مدنی فرا خوانده می‌شوند تا برای مراقبت از تمام کودکان مبتلا به ایدز اقداماتی انجام دهند، شعار روز جهانی یتیمان ایدز با عنوان «از حرکت تا جنبش» است در واقع این شعار می‌خواهد به دیگران بفهماند باید از کودکان مبتلا به ایدز حمایت شود. آسمان دلش برای کودکان زمین گرفته است باران شدید تر می‌شود و آسمان انگار دلش برای همه کودکانی که در این دنیا زندگی می‌کنند و زندگی شان محکوم اشتباهی است که ناآگاهی والدین آنها برایشان رقم زده، گرفته است. باران روی بادکنک‌هایی می‌بارد که هر کدام از کودکان دوست دارد ربان قرمز یکی از آنها را در دستانش بگیرد و این ربان قرمز و حجمی از هوا که در بادکنک حبس شده است می‌شود همه دنیای این کودک. پسربچه 8، 9 ساله‌ای که از مبتلایان به بیماری ایدز است، زیر بارش باران و حجم موسیقی که قرار است برای شادی کودکان پخش شود می‌دود و بازی می‌کند. نگاهش که می‌کنی هیچ نشانی از ایدز را نمی‌بینی اما این کودک شبیه دیگر کودکانی که به ویروس ایدز مبتلا شده‌اند و همه کودکان سالمی که از هیچ بیماری رنج نمی‌برند شیطنت می‌کند و غرق در باز‌ی‌های کودکانه‌اش جلوی سن است که سخنران روی آن ایستاده و از درد یتیمان مبتلا به ایدز می‌گوید و گاهی سعی می‌کند سهمی کوچ از دنیای بزرگ‌ترها نصیب خودش کند. سهم او شاید شادی بازی کردن با یکی از بادکنک‌های قرمز این جشن باشد. یکی از مسوولان برگزاری مراسم در رفتاری عجیب کودک را صدا می‌کند و او را از نگهبانی می‌ترساند که اگر به شیطنت‌هایش ادامه دهد، او را از حضور در این جشن که انگار برای شادی بچه‌ها برگزار شده است، محروم کند. به کودک می‌گوید: «قبلا به تو گفته بودم که اگر در این مراسم شیطنت کنی و آرام و بی‌صدا نباشی اجازه نمی‌دهم در مراسم شرکت کنی. حالا هم ساکت باش و بدون سر و صدا یک جا بنشین.» به خیالت قرار است اینجا کودکان شاد باشند و لحظه‌هایی شاید، درد «یتیم ایدز» بودن را فراموش کنند. دختر بچه‌ای تقریبا پنج ساله با موهایی طلایی و چشمانی روشن، زیر باران بازی می‌کند و با خودت می‌گویی، شاید او هم دچار دردهای ایدز است و شاید کودکی سالم است اما بازی‌های کودکانه اش با دیگر کودکان حاضر در این مراسم تبدیل می‌شود به اشک‌ها و گریه‌هایی که یکی از مسوولان حاضر در این گردهمایی برایشان رقم زد. یکی از افراد حاضر در مراسم برای آرام کردن گریه‌های کودک معصوم یکی از بادکنک‌ها را از دسته بزرگ بادکنک‌های قرمز جدا می‌کند تا شاید خنده و شادی به صورت او برگردد که با برخورد مسوولان مواجه می‌شود. - چرا این بادکنک را جدا کردید؟ - این بچه گریه می‌کنه، اون حق داره با این بادکنک‌ها بازی کنه - نه آقای محترم، شما حق نداری این کار را انجام بدی، این بادکنک‌ها، اموال عمومی محسوب می‌شود و نباید چنین رفتار هنجارشکنانه‌ای به کودکان آموزش دهید. دختر بچه‌ای، بادکنک خود را به کودکی که گریه می‌کند، می‌دهد و هنوز هم منصوریان تلاش می‌کند فردی را که سعی می‌کرد گریه‌های کودک را با همان بادکنک آرام کند، قانع نماید نباید همه خواسته‌های بچه را برآورده کرد. روز جهانی یتیمان مبتلا به ایدز زمانی در تقویم جهانی به ثبت رسید که راهپیمایی عظیم و تاثیرگذارى در «وال‌استریت» نیویورک طی سال ۲۰۰2 انجام شد. در جریان این بسیج حمایت‌‌یابی، یک شبکه نمادین ایمنی جهانی ترتیب داده شد و بیش از دو میلیون نفر در سراسر دنیا با ثبت نام در آن عزم کردند تا از کودکان یتیم و آسیب‌پذیر ایدز حمایت کنند. در حال حاضر ۲۰ کشور و ۸۰۰ شهردار و نماینده قانونی از کشورهای مختلف به عضویت این شبکه درآمده‌اند.