اشتغال ۱۶ استان منفی شد
باوجود اینکه دولت می‌گوید در فاصله سال‌های ۹۲ تا ۹۴ حدود 2/1 میلیون شغل ایجاد شده اما آمارهای رسمی چنین چیزی را نشان نمی‌دهد و اشتغال خالص در این دوره نه‌تنها بیشتر نشده بلکه ۴۱ هزار نفر هم کمتر شده است. بررسی عمکلرد دولت در بازار کار در فاصله سال‌های ۹۲ تا ۹۴ نشان می‌دهد که در این دوره نه‌تنها بر تعداد شاغلان در بازار کار کشور اضافه نشده بلکه در سال ۹۴ نسبت به سال۹۲ به میزان ۴۱۸۷۷ نفر نیز از تعداد شاغلان کاسته شده است بنابراین در طول دوره فعالیت دولت تدبیر و امید، اشتغال کشور تقریبا به حالت راکد و متوقف درآمده و قفل شده است. به عبارت دیگر ورودی‌های دوره مورد بررسی به بازار کار که در جست‌وجوی شغل بوده‌اند، به دلیل نبود فرصت و عدم ایجاد زمینه‌های جدید شغلی، به صف بیکاران پیوسته‌اند و در آمارهای مربوط به جمعیت فعال کشور قرار دارند اما وزارت کار و دولت معتقد است قریب به اتفاق جمعیت فعال جدید شاغل شده‌اند و لیست بیمه آن هم موجود است، در صورتی که لیست بیمه لزوما نمی‌تواند گویای اشتغال جدید باشد چون افرادی پس از سال‌ها اشتغال در بازار کار ممکن است بیمه شوند. هرچند بیمه شدن شاغلان از سر اجبار یا اراده شخصی می‌تواند نشانه‌ای از محکم شدن پایه‌های شغلی و امید به آینده بهتر کاری باشد اما اینکه مقامات دولتی بگویند چون لیست بیمه بیشتر شده بنابراین جمعیت فعال جدید کشور هم شاغل شده‌اند، لزوما درست نیست چون همان‌گونه که عنوان شد، بخشی از بیمه جدید (دولت می‌گوید اشتغال جدید) اگر ایجاد شده باشد که آمارهای وزارت کار آن را در فاصله سال‌های ۹۲ تا ۹۴ نشان نمی‌دهد، مربوط به شاغلان غیررسمی و نیروهایی است که شاغل بوده‌اند ولی به هر دلیلی بیمه نداشته‌اند. استان‌های دارای یک میلیون شاغل ثابت ماندن و حتی کاهش تعداد اشتغال خالص در کشور در سال ۹۴ نسبت به سال ۹۲ نشان‌دهنده این است که جمعیت فعال جدید شانس زیادی برای یافتن شغل نداشته و احتمالا باید به صف بیکاران پیوسته باشند. به گزارش مهر در عین حال فاصله ظرفیت‌های اشتغال در بین استان‌های کشور نیز بسیار زیاد و قابل تامل است و آمارها به خوبی نشان‌دهنده دلایل مهاجرت از شهرهای کوچک به کلانشهرها و همچنین از روستاها به شهرهاست. به صورت کلی، در سال ۹۴ بیشترین شاغلان کشور در استان‌های آذربایجان‌شرقی با یک میلیون و ۲۰۵ هزار نفر، اصفهان با یک میلیون و ۴۸۷ هزار نفر، تهران با سه میلیون و ۶۵۴ هزار نفر، خراسان‌رضوی با یک میلیون و ۸۰۳ هزار نفر، فارس با یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر و خوزستان با یک میلیون و ۲۰۵ هزار نفر ساکن بوده‌اند و به بیان دیگر، استان‌های یادشده دارای جمعیت شاغل بالای یک میلیون نفر هستند. در این بین، استان‌هایی مانند یزد با ۲۶۰ هزار نفر شاغل، کهگیلویهوبویراحمد با ۱۳۷ هزار نفر، سمنان با ۱۸۸ هزار نفر، زنجان با ۲۸۹ هزار نفر، خراسان‌شمالی با ۲۲۵ هزار نفر، خراسان جنوبی ۱۸۷ با هزار نفر، چهارمحال‌وبختیاری با ۲۴۲ هزار نفر، بوشهر با ۲۵۸ هزار نفر و ایلام با ۱۴۶ هزار شاغل کمترین ظرفیت‌های بازار کار کشور را دارا هستند. بین استان تهران با سه میلیون و ۶۵۴ هزار شاغل و استان کهگیلویه‌وبویرحمد با ۱۳۷ هزار شاغل، سه میلیون و ۵۱۶ هزار نفر فاصله است. به عبارت دیگر تهران نسبت به کهگیلویهوبویراحمد دارای 5/26 برابر بازار کار بزرگ‌تر است و این فاصله عمیق و شکاف عجیب وضعیت توزیع امکانات و فرصت‌های شغلی، همچنین سرمایه‌گذاری‌های صورت‌گرفته و ... در کشور را نشان می‌دهد.
باوجود اینکه دولت می‌گوید در فاصله سال‌های ۹۲ تا ۹۴ حدود 2/1 میلیون شغل ایجاد شده اما آمارهای رسمی چنین چیزی را نشان نمی‌دهد و اشتغال خالص در این دوره نه‌تنها بیشتر نشده بلکه ۴۱ هزار نفر هم کمتر شده است. بررسی عمکلرد دولت در بازار کار در فاصله سال‌های ۹۲ تا ۹۴ نشان می‌دهد که در این دوره نه‌تنها بر تعداد شاغلان در بازار کار کشور اضافه نشده بلکه در سال ۹۴ نسبت به سال۹۲ به میزان ۴۱۸۷۷ نفر نیز از تعداد شاغلان کاسته شده است بنابراین در طول دوره فعالیت دولت تدبیر و امید، اشتغال کشور تقریبا به حالت راکد و متوقف درآمده و قفل شده است. به عبارت دیگر ورودی‌های دوره مورد بررسی به بازار کار که در جست‌وجوی شغل بوده‌اند، به دلیل نبود فرصت و عدم ایجاد زمینه‌های جدید شغلی، به صف بیکاران پیوسته‌اند و در آمارهای مربوط به جمعیت فعال کشور قرار دارند اما وزارت کار و دولت معتقد است قریب به اتفاق جمعیت فعال جدید شاغل شده‌اند و لیست بیمه آن هم موجود است، در صورتی که لیست بیمه لزوما نمی‌تواند گویای اشتغال جدید باشد چون افرادی پس از سال‌ها اشتغال در بازار کار ممکن است بیمه شوند. هرچند بیمه شدن شاغلان از سر اجبار یا اراده شخصی می‌تواند نشانه‌ای از محکم شدن پایه‌های شغلی و امید به آینده بهتر کاری باشد اما اینکه مقامات دولتی بگویند چون لیست بیمه بیشتر شده بنابراین جمعیت فعال جدید کشور هم شاغل شده‌اند، لزوما درست نیست چون همان‌گونه که عنوان شد، بخشی از بیمه جدید (دولت می‌گوید اشتغال جدید) اگر ایجاد شده باشد که آمارهای وزارت کار آن را در فاصله سال‌های ۹۲ تا ۹۴ نشان نمی‌دهد، مربوط به شاغلان غیررسمی و نیروهایی است که شاغل بوده‌اند ولی به هر دلیلی بیمه نداشته‌اند. استان‌های دارای یک میلیون شاغل ثابت ماندن و حتی کاهش تعداد اشتغال خالص در کشور در سال ۹۴ نسبت به سال ۹۲ نشان‌دهنده این است که جمعیت فعال جدید شانس زیادی برای یافتن شغل نداشته و احتمالا باید به صف بیکاران پیوسته باشند. به گزارش مهر در عین حال فاصله ظرفیت‌های اشتغال در بین استان‌های کشور نیز بسیار زیاد و قابل تامل است و آمارها به خوبی نشان‌دهنده دلایل مهاجرت از شهرهای کوچک به کلانشهرها و همچنین از روستاها به شهرهاست. به صورت کلی، در سال ۹۴ بیشترین شاغلان کشور در استان‌های آذربایجان‌شرقی با یک میلیون و ۲۰۵ هزار نفر، اصفهان با یک میلیون و ۴۸۷ هزار نفر، تهران با سه میلیون و ۶۵۴ هزار نفر، خراسان‌رضوی با یک میلیون و ۸۰۳ هزار نفر، فارس با یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر و خوزستان با یک میلیون و ۲۰۵ هزار نفر ساکن بوده‌اند و به بیان دیگر، استان‌های یادشده دارای جمعیت شاغل بالای یک میلیون نفر هستند. در این بین، استان‌هایی مانند یزد با ۲۶۰ هزار نفر شاغل، کهگیلویهوبویراحمد با ۱۳۷ هزار نفر، سمنان با ۱۸۸ هزار نفر، زنجان با ۲۸۹ هزار نفر، خراسان‌شمالی با ۲۲۵ هزار نفر، خراسان جنوبی ۱۸۷ با هزار نفر، چهارمحال‌وبختیاری با ۲۴۲ هزار نفر، بوشهر با ۲۵۸ هزار نفر و ایلام با ۱۴۶ هزار شاغل کمترین ظرفیت‌های بازار کار کشور را دارا هستند. بین استان تهران با سه میلیون و ۶۵۴ هزار شاغل و استان کهگیلویه‌وبویرحمد با ۱۳۷ هزار شاغل، سه میلیون و ۵۱۶ هزار نفر فاصله است. به عبارت دیگر تهران نسبت به کهگیلویهوبویراحمد دارای 5/26 برابر بازار کار بزرگ‌تر است و این فاصله عمیق و شکاف عجیب وضعیت توزیع امکانات و فرصت‌های شغلی، همچنین سرمایه‌گذاری‌های صورت‌گرفته و ... در کشور را نشان می‌دهد.