رقابت هنری بی‌معناست
وودی آلن، کارگردان نامدار که در روز افتتاحیه جشنواره فیلم کن سخن می‌گفت، با چهل و هفتمین فیلمش در بخشی حضور دارد که ارتباطی با نخل طلای کن ندارد. وی در این باره گفت معتقد است رقابت در ورزش می‌تواند بزرگ باشد اما در فرهنگ این رقابت کاملا با احساس او مغایرت دارد. وودی آلن گفت: اینکه گروهی جمع شوند تا کار دیگران را داوری کنند، کاری است که من هرگز انجام نمی‌دهم. داوری کردن درباره اینکه این بهترین است، با این دلالت که به روشی افلاطونی بشود موضوع «بهترین» را انتخاب کرد، چیزی نیست که من به آن باور داشته باشم. بنابراین نمی‌خواهم حتی در آن شرکت هم داشته باشم. جرج میلر، رییس گروه داوران که با فیلم «مد مکس: جاده خشم» سال پیش در همین جشنواره با اقبال زیادی روبه‌رو شده بود، با قدردانی از احساسات آلن گفت لذت بودن در این فضا متعادل‌کننده است و تماشای فیلم‌هایی که تازه هستند و بعد گفت‌وگو درباره آنها برایش لذت‌بخش است. میلر گفت: این یک جور اردوگاه فیلم برای من محسوب می‌شود. کریستن دانست، بازیگر و از داوران امسال نیز از مفهوم رقابت دفاع کرد و برای مثال از فیلم لاسلو نمس که امسال از اعضای گروه داوری است و سال پیش در کن با اقبال روبه‌رو شد و بعد اسکار فیلم خارجی‌زبان را برد، یاد کرد و گفت: بدون جشنواره‌های فیلم، ما فیلم‌هایی مثل «پسر شائول» را نمی‌بینیم و متوجه اهمیت آنها نمی‌شویم و همیشه فقط متوجه فیلم‌های بزرگ و بلاک‌باستر هستیم. جسی آیزنبرگ و کریستین استوارت، بازیگران فیلم جدید وودی آلن نیز در جمع علاقه‌مندان حاضر شدند. این فیلم سومین فیلم وودی آلن است که جشنواره فیلم کن را افتتاح می‌کند؛ یک کمدی که منتقدان از آن به عنوان نوعی بازگشت به فرم یاد کردند و در میانه دهه ۱۹۳۰ می‌گذرد و دربرگیرنده نامه‌های عاشقانه در فضای هالیوود قدیمی است. آلن این فیلم را به نوعی روایتی از مخالفت با «یک شهر که دچار خودپسندی» است، خواند. در این فیلم جسی آیزنبرگ در نقش یک نیویورکی جوان ظاهر شده که راهی لس‌آنجلس می‌شود به این امید که کاری پیش عموی بااستعدادش که یک کارگزار سینمایی است و استیو کارل نقشش را بازی می‌کند، پیدا کند. او در این دیدار دستیار این مرد را می‌بیند و شیفته او می‌شود. نقش این دستیار را کریستین استوارت بازی کرده است. آلن گفت: گرچه این فیلم درباره تاثیر شهرت بر روح بشر است، اما او از چنین بدنامی‌هایی خوشش می‌آید. وی افزود: اینها بزرگ‌اند، فراز و فرودهایی بزرگ که به نظر من، که سال‌ها در مرکز توجه بوده‌ام، توجه به آن بیشتر از نقطه منفی‌اش است. او گفت: چهره‌های مشهور معمولا از اینکه زندگی خصوصی ندارند، ناراحت هستند و از اینکه پاپاراتزی‌ها انها را دنبال می‌کنند اذیت می‌شوند، اما اینها مشکلاتی نیست که زندگی‌شان را تهدید کند و آنها مزیت‌های به مراتب بزرگ‌تری در زندگی به دست می‌آورند. در همین حال آلن۸۰ ساله گفت: من خیلی جوان، چابک، سرحال و باهوش هستم و همه اینها فوق‌العاده است. وی افزود: من خوب غذا می‌خورم، ورزش می‌کنم، اما چیزی که اهمیت دارد، شانس هم هست. احساس پیری نمی‌کنم و احساس می‌کنم جوان هستم. مطمئنم یک روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم، یک سکته مغزی یا چیزی شبیه این کرده‌ام و بعد باید روی صندلی چرخدار بنشینم و همه خواهند گفت: او را به یاد می‌آوری؟ او زمانی وودی آلن بود و حالا او را ببین. اما تا زمانی که این اتفاق بیفتد من به فیلم ساختن ادامه می‌دهم و تا زمانی که مردم آنقدر احمق هستند که برای دیدن این فیلم‌ها پول بدهند، این کار را می‌کنم.
وودی آلن، کارگردان نامدار که در روز افتتاحیه جشنواره فیلم کن سخن می‌گفت، با چهل و هفتمین فیلمش در بخشی حضور دارد که ارتباطی با نخل طلای کن ندارد. وی در این باره گفت معتقد است رقابت در ورزش می‌تواند بزرگ باشد اما در فرهنگ این رقابت کاملا با احساس او مغایرت دارد. وودی آلن گفت: اینکه گروهی جمع شوند تا کار دیگران را داوری کنند، کاری است که من هرگز انجام نمی‌دهم. داوری کردن درباره اینکه این بهترین است، با این دلالت که به روشی افلاطونی بشود موضوع «بهترین» را انتخاب کرد، چیزی نیست که من به آن باور داشته باشم. بنابراین نمی‌خواهم حتی در آن شرکت هم داشته باشم. جرج میلر، رییس گروه داوران که با فیلم «مد مکس: جاده خشم» سال پیش در همین جشنواره با اقبال زیادی روبه‌رو شده بود، با قدردانی از احساسات آلن گفت لذت بودن در این فضا متعادل‌کننده است و تماشای فیلم‌هایی که تازه هستند و بعد گفت‌وگو درباره آنها برایش لذت‌بخش است. میلر گفت: این یک جور اردوگاه فیلم برای من محسوب می‌شود. کریستن دانست، بازیگر و از داوران امسال نیز از مفهوم رقابت دفاع کرد و برای مثال از فیلم لاسلو نمس که امسال از اعضای گروه داوری است و سال پیش در کن با اقبال روبه‌رو شد و بعد اسکار فیلم خارجی‌زبان را برد، یاد کرد و گفت: بدون جشنواره‌های فیلم، ما فیلم‌هایی مثل «پسر شائول» را نمی‌بینیم و متوجه اهمیت آنها نمی‌شویم و همیشه فقط متوجه فیلم‌های بزرگ و بلاک‌باستر هستیم. جسی آیزنبرگ و کریستین استوارت، بازیگران فیلم جدید وودی آلن نیز در جمع علاقه‌مندان حاضر شدند. این فیلم سومین فیلم وودی آلن است که جشنواره فیلم کن را افتتاح می‌کند؛ یک کمدی که منتقدان از آن به عنوان نوعی بازگشت به فرم یاد کردند و در میانه دهه ۱۹۳۰ می‌گذرد و دربرگیرنده نامه‌های عاشقانه در فضای هالیوود قدیمی است. آلن این فیلم را به نوعی روایتی از مخالفت با «یک شهر که دچار خودپسندی» است، خواند. در این فیلم جسی آیزنبرگ در نقش یک نیویورکی جوان ظاهر شده که راهی لس‌آنجلس می‌شود به این امید که کاری پیش عموی بااستعدادش که یک کارگزار سینمایی است و استیو کارل نقشش را بازی می‌کند، پیدا کند. او در این دیدار دستیار این مرد را می‌بیند و شیفته او می‌شود. نقش این دستیار را کریستین استوارت بازی کرده است. آلن گفت: گرچه این فیلم درباره تاثیر شهرت بر روح بشر است، اما او از چنین بدنامی‌هایی خوشش می‌آید. وی افزود: اینها بزرگ‌اند، فراز و فرودهایی بزرگ که به نظر من، که سال‌ها در مرکز توجه بوده‌ام، توجه به آن بیشتر از نقطه منفی‌اش است. او گفت: چهره‌های مشهور معمولا از اینکه زندگی خصوصی ندارند، ناراحت هستند و از اینکه پاپاراتزی‌ها انها را دنبال می‌کنند اذیت می‌شوند، اما اینها مشکلاتی نیست که زندگی‌شان را تهدید کند و آنها مزیت‌های به مراتب بزرگ‌تری در زندگی به دست می‌آورند. در همین حال آلن۸۰ ساله گفت: من خیلی جوان، چابک، سرحال و باهوش هستم و همه اینها فوق‌العاده است. وی افزود: من خوب غذا می‌خورم، ورزش می‌کنم، اما چیزی که اهمیت دارد، شانس هم هست. احساس پیری نمی‌کنم و احساس می‌کنم جوان هستم. مطمئنم یک روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم، یک سکته مغزی یا چیزی شبیه این کرده‌ام و بعد باید روی صندلی چرخدار بنشینم و همه خواهند گفت: او را به یاد می‌آوری؟ او زمانی وودی آلن بود و حالا او را ببین. اما تا زمانی که این اتفاق بیفتد من به فیلم ساختن ادامه می‌دهم و تا زمانی که مردم آنقدر احمق هستند که برای دیدن این فیلم‌ها پول بدهند، این کار را می‌کنم.