تمرین گفت‌وگو
یوسف باپیری، نویسنده و کارگردان تئاتر درباره برگزاری جشنواره تئاتر دانشگاهی گفت: با ازدیاد جشنواره‌های مختلف دانشجویی، منطقه‌ای، ملی، بین‌المللی و موضوعی در سطح کشور اهدای جوایز به روال سابق برای اشخاص، هنرجویان و دانشجویان تبدیل به رزومه‌ای کاذب و جعلی شده و اینطور برداشت می‌شود که هرکس جوایز بیشتری دریافت کرده است، هنرمند خلاق‌تر، موفق‌تر و برگزیده‌تری است و از فردای آن همه درهای شهرت و افتخار و پیوستن به جرگه حرفه‌ای‌ها به رویش باز می‌شود. معرفی دانشجویان به فضای حرفه‌ای رویکرد غلطی است وی افزود: هرچند این انتظار، توهمی بیش نیست چون حتی اگر دریافت این جوایز معرفی به تئاتر حرفه‌ای را هم در پی داشته باشد، زمانی که فضای حرفه‌ای تئاتر کشور به شدت نابسامان است و از فقدان آگاهی و خرد رنج می‌برد، این حضور چه افتخاری می‌تواند داشته باشد؟ این کارگردان یادآور شد: متاسفانه در تمام این سال‌ها به غلط سعی شده رویکرد جشنواره تئاتر دانشگاهی را معرفی دانشجویان به فضای حرفه‌ای تئاتر کشور نشان دهند در حالی که تنها نکته قابل افتخار برای تئاتر دانشگاهی میزان زاویه و فاصله‌ای است که با تئاتر رسمی و رایج یا به قولی حرفه‌ای برقرار می‌کند. کارگردان نمایش «ویران» به رویکرد نوزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی در تقدیر از گروه‌ها به جای اشخاص اشاره کرد و گفت: گروه‌ها در این مدل می‌فهمند که اگر جایزه‌ای دریافت کرده و مورد تشویق قرار گرفته‌اند به خاطر مشارکت همه عوامل تولید نمایش در پروسه تمرین- اجرا بوده است نه صرف حضور یک فرد خاص. چون رویکرد گذشته بیشتر یادآور ستاره‌های فوتبال و سینما بود که یک‌تنه بار همه موفقیت‌ها را به دوش می‌کشند و نسبتی با روحیه دانشجویی و فعالیت تئاتری که به صورت گروهی شکل می‌گیرد، نداشت. تمرین گفت‌وگو حلقه گمشده تئاتر ایران است وی بهبود شرایط در فضای عمومی تئاتر کشور را منوط به تغییر رویه و رویکرد در جشنواره تئاتر دانشگاهی و جشنواره‌های مشابه دانست و ادامه داد: در جشنواره تئاتر دانشگاهی افراد به دور از رقابت‌های ناسالم که سنخیتی با فضای دانشجویی ندارد، باید تجربیات خود را در روند آموزش و پروسه تمرین- اجرا به مشارکت بگذارند و به تمرین گفت‌وگو بپردازند که یکی از حلقه‌های گمشده تئاتر ایران است.باپیری درباره نامه اخیر دانشجویان به مدیرکل فرهنگی وزارت علوم و درخواست تشکیل صنف تئاتری دانشجویی و نقش فعالیت کانونهای تئاتر گفت: هر اتفاق گروهی، جمعی و نهادی در فضای دانشجویی سراسر کشور امکانی برای تئاتر دانشگاهی است و فعال شدن کانونهای دانشجویی به‌خصوص کانونهای تئاتر قطعا به تئاتر دانشگاهی کمک می‌کند. همان‌طور که جشنواره تئاتر دانشگاهی یک امکان و فرصت شمرده می‌شود، کانونهای تئاتر نیز ایجادکننده فرصت هستند. باپیری با بیان اینکه تئاتر رسمی در ایران مدام از چهره‌های خلاق تئاتر دانشگاهی تغذیه می‌کند، عنوان کرد: بیشتر کنشگران اصلی تئاتر ایران از دل تئاتر دانشگاهی بیرون آمده‌اند بنابراین تئاتر دانشگاهی اگر به واسطه کانونهای تئاتر دانشگاه‌های سراسر کشور در اجتماع دانشجویان دخیل باشد و بتواند مدلی از کار گروهی و جمعی را رقم بزند، می‌توان امیدوار بود تئاتر رسمی یا حرفه‌ای کشور هم از این دستاورد بهره ببرد و به‌جای سوءاستفاده از استعدادهای جوان از این دستاورد جمعی و نهادی برای گفت‌وگو در سطوح مختلف تئاتر کشور استفاده کند. وی همچنین تاکید کرد: کانونهای تئاتر با تقویت گروه‌های دانشجویی فعالیت‌ها را از فردمحوری خارج می‌کنند. به این ترتیب حتی امکانی برای فعالیت‌های فرهنگی وزارت علوم فراهم می‌شود که بتواند اجتماع دانشجویان را به دور از هیاهوهای معمول و مرسوم سازمان دهد و از همین طریق در روند تغییر وضعیت عمومی دانشگاه‌ها مشارکت کند. لزوم استقرار دبیرخانه جشنواره تئاتر دانشگاهی در مکانی ثابت کارگردان نمایش «کامنت» همچنین به یکی از مشکلات دایمی جشنواره‌های تئاتر دانشگاهی اشاره کرد و ادامه داد: جشنواره در طول این سالیان همواره از مشکل استقرار در مکانی مشخص و مستقل رنج برده و دایمی بودن دبیرخانه جشنواره بدون در اختیار داشتن محل استقرار و مکانی مستقل معنا ندارد. تعیین محل مشخص و مستقل برای دبیرخانه دایمی جشنواره ضمن ایفای نقش سازنده در آرشیو منابع و اطلاعات و تجربیات گذشته از هدر رفت منابع مادی و معنوی آن جلوگیری می‌کند. این کارگردان جوان تصریح کرد: صحبت از تاثیر جشنواره در فضای عمومی دانشگاه‌ها، تئاتر دانشگاهی و تئاتر کشور طی 19 دوره برگزاری بدون آرشیو، ثبت رویدادها، بدون انتقال تجربیات گذشته و بدون پژوهش روی منابع موجود ممکن نیست که تمامی این موارد منوط به استقرار جشنواره در مکانی مستقل و ثابت است.باپیری گفت: نمی‌شود از اجتماعی شدن یک نهاد حرف زد اما استقرار مکانی آن را به تعویق انداخت. ما در نوزدهمین دوره جشنواره تئاتر دانشگاهی دیگر نباید از استقرار آن صحبت کنیم زیرا جشنواره کم‌کم به عنوان یک نهاد دانشجویی در اجتماع دانشجویان عمل می‌کند و بی‌مکانی آن فقط سوء‌مدیریت‌های فرهنگی را یادآور می‌شود. وی در پایان صحبت‌هایش اظهار کرد: در این سال‌ها دانشگاه تهران علاقه زیادی داشته که جشنواره را مصادره کند هرچند دانشگاه تهران دانشگاه مهمی است و به‌عنوان دانشگاه مادر می‌تواند نقش فعالانه‌تری در قبال این جشنواره داشته باشد اما باید توجه شود که جشنواره تئاتر دانشگاهی به دانشگاه خاصی وابسته یا به زیرمجموعه آن تبدیل نشود چون جشنواره متعلق به دانشجویان سراسر کشور است و این مساله با راه‌اندازی مجامع کانونهای تئاتر سراسر کشور قابل رفع به نظر می‌رسد.
یوسف باپیری، نویسنده و کارگردان تئاتر درباره برگزاری جشنواره تئاتر دانشگاهی گفت: با ازدیاد جشنواره‌های مختلف دانشجویی، منطقه‌ای، ملی، بین‌المللی و موضوعی در سطح کشور اهدای جوایز به روال سابق برای اشخاص، هنرجویان و دانشجویان تبدیل به رزومه‌ای کاذب و جعلی شده و اینطور برداشت می‌شود که هرکس جوایز بیشتری دریافت کرده است، هنرمند خلاق‌تر، موفق‌تر و برگزیده‌تری است و از فردای آن همه درهای شهرت و افتخار و پیوستن به جرگه حرفه‌ای‌ها به رویش باز می‌شود. معرفی دانشجویان به فضای حرفه‌ای رویکرد غلطی است وی افزود: هرچند این انتظار، توهمی بیش نیست چون حتی اگر دریافت این جوایز معرفی به تئاتر حرفه‌ای را هم در پی داشته باشد، زمانی که فضای حرفه‌ای تئاتر کشور به شدت نابسامان است و از فقدان آگاهی و خرد رنج می‌برد، این حضور چه افتخاری می‌تواند داشته باشد؟ این کارگردان یادآور شد: متاسفانه در تمام این سال‌ها به غلط سعی شده رویکرد جشنواره تئاتر دانشگاهی را معرفی دانشجویان به فضای حرفه‌ای تئاتر کشور نشان دهند در حالی که تنها نکته قابل افتخار برای تئاتر دانشگاهی میزان زاویه و فاصله‌ای است که با تئاتر رسمی و رایج یا به قولی حرفه‌ای برقرار می‌کند. کارگردان نمایش «ویران» به رویکرد نوزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی در تقدیر از گروه‌ها به جای اشخاص اشاره کرد و گفت: گروه‌ها در این مدل می‌فهمند که اگر جایزه‌ای دریافت کرده و مورد تشویق قرار گرفته‌اند به خاطر مشارکت همه عوامل تولید نمایش در پروسه تمرین- اجرا بوده است نه صرف حضور یک فرد خاص. چون رویکرد گذشته بیشتر یادآور ستاره‌های فوتبال و سینما بود که یک‌تنه بار همه موفقیت‌ها را به دوش می‌کشند و نسبتی با روحیه دانشجویی و فعالیت تئاتری که به صورت گروهی شکل می‌گیرد، نداشت. تمرین گفت‌وگو حلقه گمشده تئاتر ایران است وی بهبود شرایط در فضای عمومی تئاتر کشور را منوط به تغییر رویه و رویکرد در جشنواره تئاتر دانشگاهی و جشنواره‌های مشابه دانست و ادامه داد: در جشنواره تئاتر دانشگاهی افراد به دور از رقابت‌های ناسالم که سنخیتی با فضای دانشجویی ندارد، باید تجربیات خود را در روند آموزش و پروسه تمرین- اجرا به مشارکت بگذارند و به تمرین گفت‌وگو بپردازند که یکی از حلقه‌های گمشده تئاتر ایران است.باپیری درباره نامه اخیر دانشجویان به مدیرکل فرهنگی وزارت علوم و درخواست تشکیل صنف تئاتری دانشجویی و نقش فعالیت کانونهای تئاتر گفت: هر اتفاق گروهی، جمعی و نهادی در فضای دانشجویی سراسر کشور امکانی برای تئاتر دانشگاهی است و فعال شدن کانونهای دانشجویی به‌خصوص کانونهای تئاتر قطعا به تئاتر دانشگاهی کمک می‌کند. همان‌طور که جشنواره تئاتر دانشگاهی یک امکان و فرصت شمرده می‌شود، کانونهای تئاتر نیز ایجادکننده فرصت هستند. باپیری با بیان اینکه تئاتر رسمی در ایران مدام از چهره‌های خلاق تئاتر دانشگاهی تغذیه می‌کند، عنوان کرد: بیشتر کنشگران اصلی تئاتر ایران از دل تئاتر دانشگاهی بیرون آمده‌اند بنابراین تئاتر دانشگاهی اگر به واسطه کانونهای تئاتر دانشگاه‌های سراسر کشور در اجتماع دانشجویان دخیل باشد و بتواند مدلی از کار گروهی و جمعی را رقم بزند، می‌توان امیدوار بود تئاتر رسمی یا حرفه‌ای کشور هم از این دستاورد بهره ببرد و به‌جای سوءاستفاده از استعدادهای جوان از این دستاورد جمعی و نهادی برای گفت‌وگو در سطوح مختلف تئاتر کشور استفاده کند. وی همچنین تاکید کرد: کانونهای تئاتر با تقویت گروه‌های دانشجویی فعالیت‌ها را از فردمحوری خارج می‌کنند. به این ترتیب حتی امکانی برای فعالیت‌های فرهنگی وزارت علوم فراهم می‌شود که بتواند اجتماع دانشجویان را به دور از هیاهوهای معمول و مرسوم سازمان دهد و از همین طریق در روند تغییر وضعیت عمومی دانشگاه‌ها مشارکت کند. لزوم استقرار دبیرخانه جشنواره تئاتر دانشگاهی در مکانی ثابت کارگردان نمایش «کامنت» همچنین به یکی از مشکلات دایمی جشنواره‌های تئاتر دانشگاهی اشاره کرد و ادامه داد: جشنواره در طول این سالیان همواره از مشکل استقرار در مکانی مشخص و مستقل رنج برده و دایمی بودن دبیرخانه جشنواره بدون در اختیار داشتن محل استقرار و مکانی مستقل معنا ندارد. تعیین محل مشخص و مستقل برای دبیرخانه دایمی جشنواره ضمن ایفای نقش سازنده در آرشیو منابع و اطلاعات و تجربیات گذشته از هدر رفت منابع مادی و معنوی آن جلوگیری می‌کند. این کارگردان جوان تصریح کرد: صحبت از تاثیر جشنواره در فضای عمومی دانشگاه‌ها، تئاتر دانشگاهی و تئاتر کشور طی 19 دوره برگزاری بدون آرشیو، ثبت رویدادها، بدون انتقال تجربیات گذشته و بدون پژوهش روی منابع موجود ممکن نیست که تمامی این موارد منوط به استقرار جشنواره در مکانی مستقل و ثابت است.باپیری گفت: نمی‌شود از اجتماعی شدن یک نهاد حرف زد اما استقرار مکانی آن را به تعویق انداخت. ما در نوزدهمین دوره جشنواره تئاتر دانشگاهی دیگر نباید از استقرار آن صحبت کنیم زیرا جشنواره کم‌کم به عنوان یک نهاد دانشجویی در اجتماع دانشجویان عمل می‌کند و بی‌مکانی آن فقط سوء‌مدیریت‌های فرهنگی را یادآور می‌شود. وی در پایان صحبت‌هایش اظهار کرد: در این سال‌ها دانشگاه تهران علاقه زیادی داشته که جشنواره را مصادره کند هرچند دانشگاه تهران دانشگاه مهمی است و به‌عنوان دانشگاه مادر می‌تواند نقش فعالانه‌تری در قبال این جشنواره داشته باشد اما باید توجه شود که جشنواره تئاتر دانشگاهی به دانشگاه خاصی وابسته یا به زیرمجموعه آن تبدیل نشود چون جشنواره متعلق به دانشجویان سراسر کشور است و این مساله با راه‌اندازی مجامع کانونهای تئاتر سراسر کشور قابل رفع به نظر می‌رسد.