چند روزی است که خبر تصادف سارا عبدالمالکی و خوابیدنش روی تخت بیمارستان محافل ورزشی را تحت تاثیر قرار داده و حتی کمپینی برای حمایت مالی از وی نیز به وجود آمده است. دو وزیر کابینه دولت تدبیر و امید هم بر بالین این داور رشته ورزشی راگبی حضور یافتند تا به نوعی با خانواده‌اش همدردی کنند اما این همدردی‌ها واقعا دردی از مشکلات این خانواده دوا نخواهد کرد چراکه آنها شدیدا از لحاظ مالی در مضیقه هستند و این روزها به لطف برخی عزیزان که دست به تشکیل کمپین برای کمک به خانواده وی زده‌اند شاید از لحاظ تامین هزینه‌های بیمارستانی خیال‌شان راحت باشد اما به نوعی دچار شرمندگی هستند که این مساله جز با همت وزارت ورزش و جوانان حل‌شدنی نیست. شاید حضور دکتر قاضی هاشمی وزیر محترم بهداشت، درمان و آموزش پزشکی که به واقع خدمات شایانی در زمان حضورشان در این وزارتخانه انجام داده‌اند تبدیل به عاملی شود که وزیر ورزش و جوانان به فکر صندوقی که از ورزشکاران حمایت کند، بیفتد. شاید خیلی‌ها بگویند صندوق حمایت از پیشکسوتان وجود دارد و مشغول فعالیت می‌باشد اما خیلی خوب می‌دانیم که این صندوق هرگز جوابگوی نیازهای درمانی و مالی ورزشکاران و پیشکسوتان نیست چون مبالغ در نظر گرفته شده برای تسهیلات جهت این امور بسیار ناچیز است و حتی شاید نیمی از نیازهای این عزیزان را هم پاسخگو نباشد. بارها و بارها شاهد حضور وزرا و مسوولان ورزش بر بالین پیشکسوتان و ورزشکاران بوده‌‌ایم و قول‌های زیادی برای رفع و رجوع این‌گونه مشکلات داده شده اما به نظر می‌رسد که بیشتر در حد حرف بوده است چراکه شاهد گام عملی در این عرصه نبوده‌ایم. امیدواریم به قول ما ایرانی‌ها قدم وزیر بهداشت برای ورزش به خصوص پیشکسوتان ورزش کشور خوب باشد و تنها شاهد وعده و وعید و عکس گرفتن کنار بیماران ورزشی روی تخت بیمارستان‌ها نباشیم و تمهیداتی در این زمینه اندیشیده شود تا دیگر هیچ ورزشکاری پس از دوران حرفه‌ای‌اش نیازمند کمپین و حمایت مالی نباشد و تنها کمپین‌ها به حمایت معنوی معطوف گردد. اکنون سارا عبدالمالکی چشم به راه حمایت‌های مالی و معنوی مردم و به خصوص مسوولان است تا با توجه به اینکه آینده شغلی و حرفه‌ای‌اش در هاله‌ای از ابهام قرار دارد دیگر به فکر مسایل مالی بیمارستان و تامین زندگی و آتیه‌اش نباشد و اینجاست که باید ما ایرانیان ثابت کنیم: بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
چند روزی است که خبر تصادف سارا عبدالمالکی و خوابیدنش روی تخت بیمارستان محافل ورزشی را تحت تاثیر قرار داده و حتی کمپینی برای حمایت مالی از وی نیز به وجود آمده است. دو وزیر کابینه دولت تدبیر و امید هم بر بالین این داور رشته ورزشی راگبی حضور یافتند تا به نوعی با خانواده‌اش همدردی کنند اما این همدردی‌ها واقعا دردی از مشکلات این خانواده دوا نخواهد کرد چراکه آنها شدیدا از لحاظ مالی در مضیقه هستند و این روزها به لطف برخی عزیزان که دست به تشکیل کمپین برای کمک به خانواده وی زده‌اند شاید از لحاظ تامین هزینه‌های بیمارستانی خیال‌شان راحت باشد اما به نوعی دچار شرمندگی هستند که این مساله جز با همت وزارت ورزش و جوانان حل‌شدنی نیست. شاید حضور دکتر قاضی هاشمی وزیر محترم بهداشت، درمان و آموزش پزشکی که به واقع خدمات شایانی در زمان حضورشان در این وزارتخانه انجام داده‌اند تبدیل به عاملی شود که وزیر ورزش و جوانان به فکر صندوقی که از ورزشکاران حمایت کند، بیفتد. شاید خیلی‌ها بگویند صندوق حمایت از پیشکسوتان وجود دارد و مشغول فعالیت می‌باشد اما خیلی خوب می‌دانیم که این صندوق هرگز جوابگوی نیازهای درمانی و مالی ورزشکاران و پیشکسوتان نیست چون مبالغ در نظر گرفته شده برای تسهیلات جهت این امور بسیار ناچیز است و حتی شاید نیمی از نیازهای این عزیزان را هم پاسخگو نباشد. بارها و بارها شاهد حضور وزرا و مسوولان ورزش بر بالین پیشکسوتان و ورزشکاران بوده‌‌ایم و قول‌های زیادی برای رفع و رجوع این‌گونه مشکلات داده شده اما به نظر می‌رسد که بیشتر در حد حرف بوده است چراکه شاهد گام عملی در این عرصه نبوده‌ایم. امیدواریم به قول ما ایرانی‌ها قدم وزیر بهداشت برای ورزش به خصوص پیشکسوتان ورزش کشور خوب باشد و تنها شاهد وعده و وعید و عکس گرفتن کنار بیماران ورزشی روی تخت بیمارستان‌ها نباشیم و تمهیداتی در این زمینه اندیشیده شود تا دیگر هیچ ورزشکاری پس از دوران حرفه‌ای‌اش نیازمند کمپین و حمایت مالی نباشد و تنها کمپین‌ها به حمایت معنوی معطوف گردد. اکنون سارا عبدالمالکی چشم به راه حمایت‌های مالی و معنوی مردم و به خصوص مسوولان است تا با توجه به اینکه آینده شغلی و حرفه‌ای‌اش در هاله‌ای از ابهام قرار دارد دیگر به فکر مسایل مالی بیمارستان و تامین زندگی و آتیه‌اش نباشد و اینجاست که باید ما ایرانیان ثابت کنیم: بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار