کاخی که غارت شد
جشنواره فیلم فجر به عنوان بزرگ‌ترین گردهمایی سینمایی کشور چند روزی است کلید خورده و فیلم‌های ساخته شده یک سال سینمای ایران در حال رقابت با همدیگر هستند. اینکه چقدر فیلم‌های ساخته شده توانسته نظر منتقدان و مردم را جلب کند موضوع دیگری است. می‌خواهم در این نوشته به موردی اشاره کنم که جدا از کیفیت فیلم‌های ارائه شده، داد بسیاری از خبرنگاران و منتقدان را درآورده است. متاسفانه جشنواره‌ها و نمایشگاه‌هایی که در کشور ما توسط ارگان‌های دولتی راه‌اندازی و برگزار می‌شوند، اوضاع خوبی ندارند. تا وقتی دست دولت در جهت‌دهی و اجرای جشنواره‌ها دخیل باشد و اراده بخش‌خصوصی برای مدیریت امور به جایی نرسد، اوضاع به درستی پیش نمی‌رود. همیشه یکی از مسایلی که مراسم‌های اینچنینی را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد، محل اجراست. دیگر همه از مشکلات برگزاری نمایشگاه کتاب در مصلی باخبریم؛ مشکلی که امسال با تعویض محل برگزاری و انتخاب شهر آفتاب، چند برابر هم شده است اما جشنواره فیلم فجر مساله‌ای بغرنج‌تر دارد. چند سالی است که برج میلاد و سالن همایش‌های آن به عنوان کاخ جشنواره انتخاب می‌شود و فیلم‌ها برای اصحاب رسانه آنجا به نمایش درآیند. اما گویی فقط اسمی از اصحاب رسانه برده می‌شود و عملا موضوع به کام دیگری است. روزنامه‌نگاران و منتقدانی که چند روز گذشته را در برج میلاد سپری کردند، با ازدحام اشخاصی روبه‌رو شدند که هیچ نسبتی با رسانه ندارند. شلوغی برج میلاد به حدی است که حتی راه رفتن در سالن اصلی هم میسر نیست. با اعلام دبیر جشنواره برای برج میلاد چهار هزار کارت صادر شده است. این غیر از کارت‌های روزانه‌ای است که توسط مدیران برج و جشنواره برای نزدیکان‌شان صادر می‌شود. تمام این مسایل کار را به جایی رسانده که برج میلاد و کاخ جشنواره فجر بیشتر از آنکه شبیه محلی برای نمایش فیلم‌ها و کاخ جشنواره باشد، شبیه ازدحام مردمی بود که در روزهای اول پخش سبد کالا در صف از سر و کول هم بالا می‌رفتند. مردمی که تقصیری متوجه آنها نبود بلکه مدیریت بد دولتی‌ها عزت آنها را نشانه رفته بود. حال کاخ جشنواره فیلم فجر تبدیل به محلی شده که هرکس زور بیشتری برای هل دادن و روی بیشتری برای توی صف زدن داشته باشد، می‌تواند جای مناسب‌تری در سالن پیدا کند. وقتی در‌های سالن برای نمایش فیلم باز می‌شود، دیگر اوضاع شبیه یک محیط فرهنگی نیست، بیشتر آدم را یاد ورزشگاه آزادی می‌اندازد و مردمی که برای بلیت‌های طبقه دوم که برایش پولی پرداخت نکردند و می‌خواهند جای بهتری گیرشان بیاید شروع می‌کنند به هل دادن آدم‌های جلویی. چهره‌هایی در برج میلاد دیده می‌شوند که چند سال گذشته و در فیلم‌های بی‌اهمیت به عنوان سیاهی‌لشگر ایفای نقش کرده‌اند و تاثیر آنها در سینما به اندازه ریل آمد و رفت دوربین‌ها هم نیست. حال اگر مدیران سینمایی می‌خواهند به این افراد بها دهند، بهتر است محیط دیگری برای نمایش فیلم‌ها ایجاد کنند. وقتی مکانی نام کاخ جشنواره و رسانه‌ها را یدک می‌کشد، باید مختص اصحاب رسانه و عوامل اصلی فیلم‌ها باشد نه نزدیکان درجه چندم بازیگران و مدیرانی که همیشه برای مراسم‌های اینچنینی سهمیه‌ای تحمیلی داشتند. روی دیگر صحبت این نوشته با بهروز غریب‌پور است. فردی باتجربه در تئاتر و مدیریت مکان‌های فرهنگی که همه او را به عنوان مدیری لایق می‌شناسند البته تا قبل از پذیرفتن مسوولیت کاخ جشنواره. وقتی ایشان در برج میلاد برای پیاده‌روی در سالن‌ها قدم می‌زنند و صف مردم را می‌بینند آیا نباید رویه اشتباه این چند روز را تصحیح کنند. اگر موافق این وضعیت هستند که هیچ اما اگر ایشان هم از بی احترامی به اصحاب رسانه و عوامل فیلم‌ها نارضایتی دارند بهتر نیست فکری کنند؟ اگر توان اصلاح امور را ندارند کناره‌گیری کنند و اگر می‌توانند قدمی در راه بهتر شدن اوضاع بردارند. چون به قدر کافی فیلم‌های بی کیفیت و دم دستی به شعور و شخصیت اصحاب رسانه و منتقدان در برج میلاد توهین می‌کند، دیگر فشار صف‌ها غیر قابل تحمل است!
جشنواره فیلم فجر به عنوان بزرگ‌ترین گردهمایی سینمایی کشور چند روزی است کلید خورده و فیلم‌های ساخته شده یک سال سینمای ایران در حال رقابت با همدیگر هستند. اینکه چقدر فیلم‌های ساخته شده توانسته نظر منتقدان و مردم را جلب کند موضوع دیگری است. می‌خواهم در این نوشته به موردی اشاره کنم که جدا از کیفیت فیلم‌های ارائه شده، داد بسیاری از خبرنگاران و منتقدان را درآورده است. متاسفانه جشنواره‌ها و نمایشگاه‌هایی که در کشور ما توسط ارگان‌های دولتی راه‌اندازی و برگزار می‌شوند، اوضاع خوبی ندارند. تا وقتی دست دولت در جهت‌دهی و اجرای جشنواره‌ها دخیل باشد و اراده بخش‌خصوصی برای مدیریت امور به جایی نرسد، اوضاع به درستی پیش نمی‌رود. همیشه یکی از مسایلی که مراسم‌های اینچنینی را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد، محل اجراست. دیگر همه از مشکلات برگزاری نمایشگاه کتاب در مصلی باخبریم؛ مشکلی که امسال با تعویض محل برگزاری و انتخاب شهر آفتاب، چند برابر هم شده است اما جشنواره فیلم فجر مساله‌ای بغرنج‌تر دارد. چند سالی است که برج میلاد و سالن همایش‌های آن به عنوان کاخ جشنواره انتخاب می‌شود و فیلم‌ها برای اصحاب رسانه آنجا به نمایش درآیند. اما گویی فقط اسمی از اصحاب رسانه برده می‌شود و عملا موضوع به کام دیگری است. روزنامه‌نگاران و منتقدانی که چند روز گذشته را در برج میلاد سپری کردند، با ازدحام اشخاصی روبه‌رو شدند که هیچ نسبتی با رسانه ندارند. شلوغی برج میلاد به حدی است که حتی راه رفتن در سالن اصلی هم میسر نیست. با اعلام دبیر جشنواره برای برج میلاد چهار هزار کارت صادر شده است. این غیر از کارت‌های روزانه‌ای است که توسط مدیران برج و جشنواره برای نزدیکان‌شان صادر می‌شود. تمام این مسایل کار را به جایی رسانده که برج میلاد و کاخ جشنواره فجر بیشتر از آنکه شبیه محلی برای نمایش فیلم‌ها و کاخ جشنواره باشد، شبیه ازدحام مردمی بود که در روزهای اول پخش سبد کالا در صف از سر و کول هم بالا می‌رفتند. مردمی که تقصیری متوجه آنها نبود بلکه مدیریت بد دولتی‌ها عزت آنها را نشانه رفته بود. حال کاخ جشنواره فیلم فجر تبدیل به محلی شده که هرکس زور بیشتری برای هل دادن و روی بیشتری برای توی صف زدن داشته باشد، می‌تواند جای مناسب‌تری در سالن پیدا کند. وقتی در‌های سالن برای نمایش فیلم باز می‌شود، دیگر اوضاع شبیه یک محیط فرهنگی نیست، بیشتر آدم را یاد ورزشگاه آزادی می‌اندازد و مردمی که برای بلیت‌های طبقه دوم که برایش پولی پرداخت نکردند و می‌خواهند جای بهتری گیرشان بیاید شروع می‌کنند به هل دادن آدم‌های جلویی. چهره‌هایی در برج میلاد دیده می‌شوند که چند سال گذشته و در فیلم‌های بی‌اهمیت به عنوان سیاهی‌لشگر ایفای نقش کرده‌اند و تاثیر آنها در سینما به اندازه ریل آمد و رفت دوربین‌ها هم نیست. حال اگر مدیران سینمایی می‌خواهند به این افراد بها دهند، بهتر است محیط دیگری برای نمایش فیلم‌ها ایجاد کنند. وقتی مکانی نام کاخ جشنواره و رسانه‌ها را یدک می‌کشد، باید مختص اصحاب رسانه و عوامل اصلی فیلم‌ها باشد نه نزدیکان درجه چندم بازیگران و مدیرانی که همیشه برای مراسم‌های اینچنینی سهمیه‌ای تحمیلی داشتند. روی دیگر صحبت این نوشته با بهروز غریب‌پور است. فردی باتجربه در تئاتر و مدیریت مکان‌های فرهنگی که همه او را به عنوان مدیری لایق می‌شناسند البته تا قبل از پذیرفتن مسوولیت کاخ جشنواره. وقتی ایشان در برج میلاد برای پیاده‌روی در سالن‌ها قدم می‌زنند و صف مردم را می‌بینند آیا نباید رویه اشتباه این چند روز را تصحیح کنند. اگر موافق این وضعیت هستند که هیچ اما اگر ایشان هم از بی احترامی به اصحاب رسانه و عوامل فیلم‌ها نارضایتی دارند بهتر نیست فکری کنند؟ اگر توان اصلاح امور را ندارند کناره‌گیری کنند و اگر می‌توانند قدمی در راه بهتر شدن اوضاع بردارند. چون به قدر کافی فیلم‌های بی کیفیت و دم دستی به شعور و شخصیت اصحاب رسانه و منتقدان در برج میلاد توهین می‌کند، دیگر فشار صف‌ها غیر قابل تحمل است!