در نشست بررسی ترمیم سردر دانشگاه تهران معاون معماری و شهرسازی وزارت راه‌وشهرسازی از تغییرات ایجادشده در نمای سردر دانشگاه تهران بدون مشاوره با معماران انتقاد کرد و گفت: مرمتگر حق ندارد در زمان اجرای پروژه از حدس و گمان خود پیروی کند مگر اینکه ایجاد تغییر در سازه میراث ملی براساس خرد جمعی کارشناسان مرمت و معماری باشد. پیروز حناچی گفت: سازه سردر دانشگاه تهران به دلیل قرار گرفتن در میراث ملی معاصر و ارزشمند برای معماران (از قبیل برج آزادی، موزه فرش، موزه هنرهای معاصر و دیگر آثار معماری مدرن دهه‌های ۴۰ و ۵۰ تهران که همگی از بتن اکسپوز ساخته شده‌اند)، حساسیت زیادی دارد؛ از آنجا که تخریب این سازه در طول بیش از ۴۰ سال عمر این اثر ملی می‌توانست به مرور به تخریب کل سازه بینجامد، در نهایت دانشگاه تهران، پردیس هنرهای زیبا و دانشکده معماری و شهرسازی به این نتیجه رسیدند که ترمیم این سازه یک ضرورت است. وی ادامه داد: منشور ونیز می‌گوید مرمتگر حق ندارد در زمان اجرای پروژه از حدس و گمان خود پیروی کند مگر اینکه ایجاد تغییر در سازه میراث ملی براساس خرد جمعی کارشناسان مرمت و معماری باشد. اما در ترمیم این بنا مجری پروژه در بخش‌هایی از بنا تصمیم می‌گیرد به تشخیص و صلاحدید خود اتفاق‌های تازه‌ای را در اثر رقم بزند. همچنین وی نقش تصمیم‌گیری خرد جمعی را کاستن ضریب خطا به حداقل عنوان و اظهار کرد: مجری و ناظر پروژه ترمیم سازه می‌تواند به عنوان متخصص بتن درخصوص نحوه طراحی و ساخت مصالح مورد نیاز تصمیم‌گیری کند اما هرگونه تغییر در نما و فضاسازی بنا باید با مشاوره معماران انجام می‌شد که متاسفانه در زمان ترمیم سردر دانشگاه تهران چنین اتفاقی نیفتاد.
در نشست بررسی ترمیم سردر دانشگاه تهران معاون معماری و شهرسازی وزارت راه‌وشهرسازی از تغییرات ایجادشده در نمای سردر دانشگاه تهران بدون مشاوره با معماران انتقاد کرد و گفت: مرمتگر حق ندارد در زمان اجرای پروژه از حدس و گمان خود پیروی کند مگر اینکه ایجاد تغییر در سازه میراث ملی براساس خرد جمعی کارشناسان مرمت و معماری باشد. پیروز حناچی گفت: سازه سردر دانشگاه تهران به دلیل قرار گرفتن در میراث ملی معاصر و ارزشمند برای معماران (از قبیل برج آزادی، موزه فرش، موزه هنرهای معاصر و دیگر آثار معماری مدرن دهه‌های ۴۰ و ۵۰ تهران که همگی از بتن اکسپوز ساخته شده‌اند)، حساسیت زیادی دارد؛ از آنجا که تخریب این سازه در طول بیش از ۴۰ سال عمر این اثر ملی می‌توانست به مرور به تخریب کل سازه بینجامد، در نهایت دانشگاه تهران، پردیس هنرهای زیبا و دانشکده معماری و شهرسازی به این نتیجه رسیدند که ترمیم این سازه یک ضرورت است. وی ادامه داد: منشور ونیز می‌گوید مرمتگر حق ندارد در زمان اجرای پروژه از حدس و گمان خود پیروی کند مگر اینکه ایجاد تغییر در سازه میراث ملی براساس خرد جمعی کارشناسان مرمت و معماری باشد. اما در ترمیم این بنا مجری پروژه در بخش‌هایی از بنا تصمیم می‌گیرد به تشخیص و صلاحدید خود اتفاق‌های تازه‌ای را در اثر رقم بزند. همچنین وی نقش تصمیم‌گیری خرد جمعی را کاستن ضریب خطا به حداقل عنوان و اظهار کرد: مجری و ناظر پروژه ترمیم سازه می‌تواند به عنوان متخصص بتن درخصوص نحوه طراحی و ساخت مصالح مورد نیاز تصمیم‌گیری کند اما هرگونه تغییر در نما و فضاسازی بنا باید با مشاوره معماران انجام می‌شد که متاسفانه در زمان ترمیم سردر دانشگاه تهران چنین اتفاقی نیفتاد.