مراسم «نری گدار در گلههای ندوشن» در استان یزد به عنوان یکی از آثار ناملموس با شماره 1065 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید. محسن ذاکرینیا، معاون میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی یزد با اعلام این خبر عنوان کرد: دامداری سنتی منطقه ندوشن باقیمانده و ادامه فعالیتهای دامپروری و عشایری فلات ایران است. وی افزود: براساس بررسیهای انجام شده و از روی نمونه سفالهای منطقههارونی، تاریخچه این نوع دامداری سنتی، حداقل تا دوره سلجوقی مسجل است و شروع آن طبق دادههای باستانشناختی به هزاره هشتم قبل از میلاد باز میگردد. ذاکرینیا خاطرنشان کرد: این فعالیت در حقیقت پشتوانه اقتصادی 70 درصدی جمعیت 10 هزار نفری منطقه ندوشن به حساب میآید یا به عبارتی استقرار در شهر ندوشن و توابع براساس زندگی بر پایه دامداری سنتی صورت گرفته و ادامه دارد. وی عنوان کرد: با توجه به شدت یافتن فعالیتهای اکتشاف و استخراج معادن در عرصه منابع طبیعی، مهمترین تهدید در حال حاضر، تخریب عرصه تعلیف دامها به شمار میرود که این مساله به صورت بنیادین فعالیت دامداری سنتی یا مرتعی را تهدید میکند. این مقام مسوول، عاری بودن این فعالیت از تولید آلودگی زیستمحیطی، تولید مواد غذایی فاقد هرگونه افزودنی غیرطبیعی و کاملا سالم، تولید با استفاده از منابع طبیعی تجدیدپذیر بدون آسیب رساندن به طبیعت و مفید بودن فعالیت برای طبیعت به دلیل تامین کود مورد نیاز بوتههای موجود را از جمله ارزشهای شاخص و منحصر به فرد این فعالیت دانست. ذاکرینیا خاطرنشان کرد: فعالیت دامداری با اقتصادی بودن، در صورت نبود، مقدمهای است بر نابودشدن مراتع. پوشش گیاهی این بخش با وزش بادهای توام با گرد و غبار و برهم ریخته شدن اوضاع زیست محیطی بخش وسیعی از دشت یزد، اردکان دور از انتظار نیست. از طرفی پوشش گیاهی باعث جذب و نفوذ آب به داخل زمین در نهایت به علت مشرف بودن به دشت یزد- اردکان منجر به تغذیه سفره دشت یادشده میشود که در صورت نابودی، این بخش هم آسیب زیادی خواهد دید.
مراسم «نری گدار در گلههای ندوشن» در استان یزد به عنوان یکی از آثار ناملموس با شماره 1065 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید. محسن ذاکرینیا، معاون میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی یزد با اعلام این خبر عنوان کرد: دامداری سنتی منطقه ندوشن باقیمانده و ادامه فعالیتهای دامپروری و عشایری فلات ایران است. وی افزود: براساس بررسیهای انجام شده و از روی نمونه سفالهای منطقههارونی، تاریخچه این نوع دامداری سنتی، حداقل تا دوره سلجوقی مسجل است و شروع آن طبق دادههای باستانشناختی به هزاره هشتم قبل از میلاد باز میگردد. ذاکرینیا خاطرنشان کرد: این فعالیت در حقیقت پشتوانه اقتصادی 70 درصدی جمعیت 10 هزار نفری منطقه ندوشن به حساب میآید یا به عبارتی استقرار در شهر ندوشن و توابع براساس زندگی بر پایه دامداری سنتی صورت گرفته و ادامه دارد. وی عنوان کرد: با توجه به شدت یافتن فعالیتهای اکتشاف و استخراج معادن در عرصه منابع طبیعی، مهمترین تهدید در حال حاضر، تخریب عرصه تعلیف دامها به شمار میرود که این مساله به صورت بنیادین فعالیت دامداری سنتی یا مرتعی را تهدید میکند. این مقام مسوول، عاری بودن این فعالیت از تولید آلودگی زیستمحیطی، تولید مواد غذایی فاقد هرگونه افزودنی غیرطبیعی و کاملا سالم، تولید با استفاده از منابع طبیعی تجدیدپذیر بدون آسیب رساندن به طبیعت و مفید بودن فعالیت برای طبیعت به دلیل تامین کود مورد نیاز بوتههای موجود را از جمله ارزشهای شاخص و منحصر به فرد این فعالیت دانست. ذاکرینیا خاطرنشان کرد: فعالیت دامداری با اقتصادی بودن، در صورت نبود، مقدمهای است بر نابودشدن مراتع. پوشش گیاهی این بخش با وزش بادهای توام با گرد و غبار و برهم ریخته شدن اوضاع زیست محیطی بخش وسیعی از دشت یزد، اردکان دور از انتظار نیست. از طرفی پوشش گیاهی باعث جذب و نفوذ آب به داخل زمین در نهایت به علت مشرف بودن به دشت یزد- اردکان منجر به تغذیه سفره دشت یادشده میشود که در صورت نابودی، این بخش هم آسیب زیادی خواهد دید.