تلاش کردیم لباس‌ها و پارچه‌ها بهتر دیده شوند

سیامک احصایی فارغ‌التحصیل نقاشی از دانشگاه کلیولند اوهایو آمریکاست و به عنوان طراح صحنه و لباس سینما و تئاتر و کارگردان تئاتر فعالیت می‌کند. او که در پنجمین جشنواره مد و لباس فجر کار طراحی و مشاوره چیدمان داخلی نمایشگاه را بر عهده دارد در گفت‌وگو با هنرآنلاین در مورد ضرورت نگاه هنری به چنین نمایشگاهی گفت: به نظر من در وهله اول وقتی راجع به مد و طراحی لباس صحبت می‌کنیم باید کاملا واقف باشیم که یک اتفاق هنری در حال رخ دادن است و نه یک اتفاق تجاری. البته منظورم جدا کردن این دو موضوع از یکدیگر نیست اما اول باید آن اتفاق هنری بیفتد و همه چیز برای دیدن آدم‌ها زیبا و دلچسب باشد و بعد آنچه ارائه‌شده وارد بخش تولید و بازار شود.احصایی ادامه داد: وقتی برای دیدن یک نمایشگاه می‌رویم از ابتدای ورود باید متوجه شویم که موضوع نمایشگاه چیست و نیاز نباشد که توضیحی در مورد آن بدهند. حتی اگر هیچ‌چیز روی دیوار نباشد باید بفهمیم اینجا نمایشگاه لباس است نه چیز دیگر. او با اشاره به فرصت بسیار کم برای برگزاری این نمایشگاه گفت: از زمانی که این موضوع به من گفته شد تا آغاز جشنواره فرصت خیلی کمی بود، ولی در این فرصت کم نیز به تنها چیزی که اهمیت دادیم این بود که چه کار کنیم تا لباس‌ها و پارچه‌ها بهتر دیده شوند. می‌خواستیم آدم‌ها احساس کنند که به یک نمایشگاه آمده‌اند نه فروشگاه. احصایی افزود: چند گروه بیننده به این نمایشگاه می‌آید. یک دسته افراد متخصص هستند که می‌آیند تا از این اتفاق زیبایی که در مملکت برای لباس می‌افتد لذت ببرند. عده‌ای دیگر برای این می‌آیند که طراحانی را انتخاب کنند و از طرح آنها استفاده کنند. کسانی هم می‌آیند تا برای تولیدات آینده خود تصمیم بگیرند. اولین و مهم‌ترین چیز برای همه آنها این است که بتوانند خوب، قشنگ و آرام ببینند. این طراح صحنه ادامه داد: کسی حق ندارد تماشاچیان را تفکیک کند و بگوید این تماشاچی فرهیخته و هنری است یا نه، ولی باید آثار طوری چیده شود که آن نمایشگاه بیننده خود را انتخاب کند. حق نداریم انتخاب کنیم چه کسی نمایشگاه را ببیند و چه کسی نبیند، ولی باید کاری کنیم که بیننده حس کند یک اتفاق مهم افتاده است. احصایی افزود: این موضوع بسیار مهمی است که نیازمند زمان و مدیریت خوب است. مدیر باید به اتفاق آگاه باشد و بداند چه کسی را برای کجا انتخاب کند. یک آدم آگاه می‌تواند از حداقل چیزهای ممکن که روز اول تثبیت‌شده است استفاده کند و با هزینه کمتر و آرامش بیشتر یک اتفاق هنری قشنگ ارائه کند. او در مورد اینکه با توجه به محدودیت‌های موجود، چیدمان نمایشگاه چقدر انتظارش را برآورده کرده است، گفت: هیچ‌وقت نمی‌توانیم پاسخ این سوال را بدهیم چون حتی اگر محدودیت هم نداشته باشیم و حتی زمان خوب و وضعیت مالی خوبی داشته باشیم، ذات کار هنری این است که وقتی کاری را اجرا می‌کنیم بعد از آن می‌گوییم ای‌کاش... . یعنی ایده‌هایی هستند که بعد از اجرا به سراغ آدم می‌آید، پس هیچ‌وقت به طور مطلق نمی‌توانید بگویید چقدر راضی هستید. احصایی افزود: ولی من به افرادی که در راس این کار بودند تبریک می‌گویم چون در زمانی که احساس می‌کردند همه‌چیز در حال به هم ریختن است، فکر کردند که نباید این اتفاق بیفتد و با همان زمان کم توانستند کار را به سرانجام برسانند. حتی از کسانی که در دوره‌های قبل جشنواره حضور داشتند، شنیده‌ام که اتفاقات جدید و خوبی در این دوره افتاده است. او در مورد ساخت لابیرنت پارچه در طبقه همکف تالار وحدت گفت: آقای قبادی جمله‌ای گفت که باعث شد من بیشتر فکر کنم و آن جمله این بود که می‌خواهیم پارچه‌ها را طوری نمایش بدهیم که شبیه بازار پارچه نباشد. چیزی که در اولین لحظه به ذهنم رسید این بود که این کار را تبدیل به یک بازی کنیم. یعنی در عین اینکه آدم‌ها این پارچه‌ها را می‌بینند و می‌توانند لبه پارچه را لمس کنند، شاهد یک بازی رنگ باشند و در عین حال در یک لحظه با خودشان فکر کنند که از این راهرو هم رفتیم؟ بنابراین ذهن درگیری دوگانه پیدا می‌کند، هم درگیر پارچه‌ها و رنگ‌ها می‌شود و هم درگیر محیطی که در آن قرار گرفته است. خود این اتفاق باعث می‌شود فقط دیدن و حرکت کردن از چیزی که مقابلشان قرار گرفته را تجربه نکنند بلکه کمی لذت اضافه از کاری که دارند می‌کنند ببرند.