ماجرا از آنجا شروع می شود که با تغییر وزیر صنعت معدن و تجارت و با تاخیر فراوان تغییرات در شرکت های خودروسازی آغاز شد ، به ترکیب ایران خودرو دست نخورد اما سایپا زیر و رو شد .

 

یک ایران خودرویی قدیمی بر اریکه مدیریت سایپا نشست و تغییرات را آغاز کرد . ماموریت جهرودی در سایپا ایجاد تحولات اساسی همراه با اصلاحات تمام عیار یا چیزی شبیه انقلاب بود . مدیران ارشد تغییر کرده و هرچند اتوبوس مدیران جدید وارد سایپا نشد (تعداد مدیران وارد شده در حد یک ون بود) اما دو گروه به شدت به وحشت افتادند . گروه اول مدیران وابسته به طیفی بودند که مبتنی بر مهارتهای مالی و مسلط به امور سهام زمام امور را طی سالها در دست داشتند .

 

این گروه پس از سالها حاکمیت مدیران خودرویی در سایپا ، قدرت را به دست گرفته بودند و تلاش آنها بر این بود که بدون موفقیت واقعی در بخشهای تولید و بازار ، ظاهر صورت های مالی را موجه جلوه دهند . تا حدودی هم در این ماجرا موفق بودند و هرچند حرف و حدیث هایی درباره پشت پرده خرید و فروش های غیرشفاف سهام سایپا با حمایت این گروه در طول این سالها مطرح است اما تا قبل از عیان شدن زیان های وارده و سنگین طرح اتوخدمت ، خیلی فاجعه ناشی از صورت سازی های مالی مشخص نشده بود . طرحی که سالانه الی الابد ۱۰۰۰میلیارد تومان هزینه مفت و مسلم روی دست سایپا گذاشته بود .

 

کار بجایی کشیده بود که حتی بانک ها و صندوق ها منابع خود را در این طرح سپرده گذاری کرده بودند که تلاش های تیم های بعدی سایپا هم در جبران این خسارت بی اثر خواهد بود . این گروه پس از آغاز تغییرات مدیریتی سایپا به حاشیه رانده شدند و از دو جهت به شدت ناخرسندند . از دست رفتن اقتدار و حذف از بازی بزرگ ۳۰ هزار میلیارد تومانی ، بازی های احتمالی سهام و ... و از آن مهم تر احتمال بررسی عملکرد گذشته ! .

 

اما گروه دومی هم هستند که از تغییرات راضی نیستند . مدیران خودرویی سایپایی که امیدوار بودند حکومت در سایپا به آنها برسد . بخشی از این گروه در تغییرات جدید به قدرت رسیدند ، بخشی تثبیت شدند ، بخشی تضعیف شدند و بخشی سرشان بی کلاه ماند اما خواسته ها با آنچه به دست آوردند تناسب نداشت و از طرفی سلطه مدیر اصالتا ایران خودرویی برایشان گران بود . همانطور که زمان ورود یکه زارع که اصالتا مدیر پارس خودرویی بود در ایران خودرو مشکلاتی ایجاد شد .

 

احساس نارضایتی وقتی بالا گرفت که آمارهای تولید و فروش به شکل غیر منتظره ایی طی چند ماه رشد کرد . تولید و فروش ۳۶% افزایش پیدا کرد . ارتباط سایپا با نمایندگان و قطعه سازان به سرعت ترمیم شد و مذاکرات با شرکای خارجی برای تولید محصولات جدید خوب پیش رفت و این عملکرد به گونه ای دهن کجی به مدیران قبلی تلقی میشد . به این صورت که با همین امکانات و شرایط شما کاری از دستتان برنیامده بود و یک تیم جدید ظرف دو سه ماه همه چیز را به شکل غیر قابل باوری تغییر داده است .

 

البته منصفانه قضاوت کنیم جهرودی هم جنبه های سیاسی هیجانی ماجرا در نظر نگرفته بود . مدیریت در یک بنگاه یا تیم بزرگ صرفا بر اساس عملکرد و منطقی مبتنی بر نتیجه پیش نمی رود .به ویژه در مجموعه ای مثل سایپا مدیریت شبیه یک جنگ تمام عیار است به همان گستردگی . قطعا منافع افراد قدرتمند که نماینده طیف های بزرگتری در بیرون مجموعه هستند ، تحقیق و تفحص در عملکردهای آنها و تعامل نکردن با گروههایی که با مجموعه در تعامل هستند ، تغییرات در قرادادهای قطعه سازی ، تغییرات در قراردادهای خرید خارجی و غیره بصورت ناگهانی تنش های گسترده ای ایجاد می کند که ممکن است مدیریت آنها همیشه تحت کنترل نباشد .

 

باید منتظر بمانیم و ببینیم وزارت صنعت ، معدن وتجارت از تیم خودرویی خود حمایت می کند و از طرفی این جنگ پشت پرده به صلح می انجامد یا درگیری های شدیدتری پیش رو خواهد بود .

 

حداقل منافع این تنش ها می تواند به افشاگری هایی بیانجامد که به شفاف تر شدن صنعت خودرو کمک خواهد کرد.